Jeminee, dat waren nog eens tijden: Johnny Cash, Willie Nelson, Waylon Jennings en Kris Kristofferson werkten in de grauwe aanloop naar het midden van de ’80-er jaren samen. “The Highwaymen” noemde dit country-superstar-kwartet zich. Drie albums en een paar tournees horen bij hun nalatenschap en natuurlijk de door Jimmy Web geschreven band-hymne “Highwaymen”. Hiermee zijn we ook aangekomen bij het hier en nu bij “The Highwomen”. Want net als Johnny & Co. heeft ook deze nieuwe country-supergroep de opener ‘akoestische band’ brandmerk gelanceerd. Melodie hetzelfde, tekstueel stoutmoedig omgezet: klaar is The Highwomen.
Je hebt nogal wat zelfvertrouwen nodig als je in de sporen wilt treden van Johnny, Willie, Waylon en Kris. Het gaat per slot bij deze vier zoals bekend om legendes; om iconen en pioniers van de moderne country-music. Een tweede rondje heren, al staan ze nog zo goed bekend, zou je het idee van Highwayman 2 af moeten raden. Maar een dameskransje? In het teken des tijds is het wel terecht, dat nu deze vier Nashville-ladies van zich laten horen: Brandy Carlile, Maren Morris, Amanda Shires en Natalie Hemby. Zij vormen de harde kern. Chely Wright, Margo Price, Sheryl Crow en nog meer hooggetalenteerde dames dragen op de achtergrond van The Highwomen hun steentje bij.
Voor het initiatief is Armanda Shires verantwoordelijk. Toen ze in 2016 met Dave Cobb een album opam, stelde ze de hit-producer het idee van een vrouwelijke country-supergroep voor. Hij was hierover niet negatief, integendeel. En zo kwam van het een het ander en nu ligt het debuut-album “The Highwomen”, vanzelfsprekend geproduceerd door Cobb, klaar. Misschien, dat nu vele country-fanaten protesteren, dat deze vrouwelijke aanval op de country-iconen ‘heiligschennis’ en dat deze vrouwelijke uitgave geen vergelijking is met het vol testosteron geladen origineel. Dat laatste klopt, het is geen vergelijking en laat zich niet vergelijken en op welke manier dan? Uiteindelijk liggen er tussen de beide ster-acts niet alleen meer dan 30 jaar, maar ook een hele serie trends, stromingen, nieuwe sounds en maatschappelijke veranderingen. Wie dus dit twaalf songs sterke album tot zich neemt, zou zich moeten bevrijden van het legendarische voorbeeld van de dames-crew, ook al haken ze met het openingsnummer “Highwomen” in eerste instantie bewust aan.
Net als bij The Highwaymen krijgt in deze song ieder lid van The Highwomen een solo toebedeeld. Ieder van hen stelt zich voor en dat moet gezegd, ieder van hen overtuigt. Deze vier jonge Nashville-artiestes kunnen ongetwijfeld zingen. En hoe! En ze zijn, dat is te horen bij hun deels heerlijk gearrangeerde harmony-vocals, echte teamspeelsters die luisteren en het totaalresultaat belangrijker vinden dan de individuele spotlight. Op eigen identiteit kunnen ze met een cover-versie (de titeltrack) niet terugvallen. Maar dat zal in de loop van de CD nog veranderen en nogal behoorlijk. Al bij de tweede track, de heerlijk weerspannige country-song “Redesigning Women” maken The Highwomen duidelijk waar het hen om gaat: een nieuw ontwerp, vrouwen, die iets veranderen. Misschien de eigenlijke band-hymne…
Zoveel staat al na een paar songs vast: nette, aangepaste mainstream is niet het ding van deze dames. Ze delen wel eens uit, laten duidelijke kanten zien en vele tracks gaan voor feministisch manifest door, zoals het rustiek-nostalgische “My Name Can’t Be Mama” of het schitterende, in typische Fleetwood-Mac-stijl vertolkte “My Only Child”. Met melodieën kunnen deze dames, die bekend staan om hun songwriting überhaupt goed overweg, Zo doen ze bij “Cocktail And A Song” en het finale “Wheels Of Laredo” met rustige akkoorden denken aan de pop-grootvaders: The Beatles. Respect!
Natuurlijk is niet alles goud dat blinkt. Bij het duffe, enigszins op de Shania Twain-hit lijkende “That Don’t Impress Me Much” overdrijven ze met “Don’t Call Me” en “Crowded Table” wat met hun krachten. Hier vormen ze een vrolijk dames-folklore-koor, dat haast doet denken aan de Kelly Family. Een gedachte, die natuurlijk oplost in genoegen. Daarvoor zorgt bijv. de in het midden van de CD geplaatste en door Jason Isbell meegecomponeerde ballade “If She Ever Leaves Me” en het volgende, bijna zes minuten durende “Old Soul”, het paradepaardje van dit album. Met deze energieke, overweldigend toegewijde song mixen ze artistiek southern-rock met country en folk en bewijzen, dat ze voor niets of niemand bang hoeven te zijn.
Samengevat: The Highwomen pakken de in de ’80-er jaren gesponnen supergroep-draden van The Higwaymen op om in het vrouwelijke Nashville van deze tijd een brug te slaan.
Tracklist:
1. Highwomen
2. Redesigning Women
3. Loose Change
4. Crowded Table
5. My Name Can’t Be Mama
6. If She Ever Leaves Me
7. Old Soul
8. Don’t Call Me
9. My Only Child
10. Heaven Is A Honky Tonk
11. Cocktail And A Song
12. Wheels Of Laredo
The Highwomen: “The Highwomen”
Label : Low Country Sound
Release datum : 6 september 2019
www.thehighwomen.com
