Zoals de oude Romeinen zeiden: “variatio delectat”, de afwisseling doet je goed. Het is onbekend of  Brett Eldredge, de coole in 1986 in Paris, Illinois, geboren country-zanger ooit Latijn op school heeft geleerd of dat de antieke wijsheid hem bijzonder heeft aangegrepen, maar hij leeft wel volgens deze filosofie. In ieder geval artistiek. Zo flirtte de afgestudeerde aan de Middle Tennessee University al vaker met verschillende stijlrichtingen, bijv. op indrukwekkende wijze met jazz en big band sound op zijn in 2016 uitgebrachte kerstalbum “Glow”.

Daarenboven geldt Eldredge als zoiets van country-hoogvlieger van de 2010-er jaren: zijn gezamenlijk vier albums bereikten afwisselend de eerste en tweede plaats van de US- country charts. Je kunt het nauwelijks beter doen. Vanuit deze achtergrond lijkt een radicale omslag wel erg moedig en niets minder dan dit doet hij in zijn muzikale portfolio met zijn vijfde album “Sunday Drive”.

Volgens zeggen ging er aan de nieuwe muzikale richting een rustpunt vooraf: Eldredge, de facebook- en instagram-favoriet, ruilde zijn smartphone om voor een goede oude klaptelefoon en installeerde zijn media bestanden. Deze stap terug in de digitale wereld heeft hem, zo zei hij in een interview, buitengewoon goed gedaan: “Ik was voorheen constant bereikbaar. Nu voel ik me bevrijd en merk, dat dit een positieve uitwerking heeft op mijn creativiteit”.  Waarmee we weer bij de muziek uitkomen…

Geen halve zaken. Daarom verliet Brett voor de opnames van dit album het vertrouwde Nashville, om in Chicago nieuwe impulsen op te doen. Hij wilde alle country-roots echter niet achter zich laten en daarom nam hij Danial Tashian en Ian Fitchuck aan als producers. De twee sound-uitvinders  en songwriters zijn country-experts en staan op zijn minst positief bekend sinds hun werk voor het laatste album van Kacey Musgraves “Golden Hour” en ze staan borg voor kwaliteit.

Met dit album neemt Brett ons mee op een ontspannende , harmonische, niet zelden schijnbaar nostalgische reis. De titelsong straalt al dat gevoel uit. In tegenstelling tot de minder inspirerende originele versie van Don Mescall (op diens album “Lighthouse Keeper” uitgebracht) is hier niet een akoestische gitaar, die het  muzikaal bepalende instrumentale gedeelte bepaalt, maar piano-akkoorden. Resultaat: minder country, maar meer pianoman-sound als Elton John of Billy Joel. Deze laatstgenoemde geniet in de country-gemeenschap sowieso een hoog aanzien. Daarvoor zorgde in de ’90-er jaren niemand minder dan Garth Brooks met zijn interpretatie van de Joel-song “Shameless”.

“Sunday Drive” mag dan de ideale soundtrack voor rondrijden in de cabrio zijn, maar deze track heeft nog meer te bieden. Na de corona-waanzin met lockdown en quarantaine brengt deze versie. in tegenstelling tot die van Don Mescall, het schrijnend gemiste gevoel van vrijheid, luchthartigheid en beweging wel ten volle en bovendien betoverend mooi naar voren.

Dat zijn nieuwe album op de zingende pianist van de pop-geschiedenis is geïnspireerd, laten ook de andere tracks zien en horen. Bijvoorbeeld in “Gabrielle”. In de ballade over een ongelukkige liefde  herinnert de als altijd geweldig zingende Eldredge aan de in vergetelheid geraakte Joshua Kadison (“Jessie”). Anderen zien misschien overeenkomsten met Marc Cohn (“Walking In Memphhis”) of weer anderen met Bruce Hornsby. Kortom: de grote story-vertellers achter de piano doen de groeten. Dit is misschien niet bepaald het favoriete materiaal van country-fans, maar het zijn wel songs met hoge kwaliteit en warmte.

Dat geldt tevens voor “Good Day”. Een song vertolkt in de stijl van de oude school en zeker voorzien van country-elementen. Wie zich Elton John bij een sessie in Nashville voor de geest kan halen, krijgt een idee van dit nummer. Daar bovenop komt de schitterend positieve levenshouding, die bij iedere noot tot uiting komt. Een track, die je steeds weer wilt horen.

Hoe geweldig de wat rauwere stem van country-boy Brett past bij de zachte piano-akkoorden, bewijst ook het soulachtige in ¾ maat vertolkte “Crowd My Mind”. Naast de piano zorgen op de achtergrond een gezellig klinkend keyboard en een slide-gitaar voor toegevoegde accenten in het arrangement.

Dat Eldredge nog altijd weet, waar het op aan komt bij een country- en folksong, bewijst hij bij “Where The Heart Is”. Hier geeft een akoestische gitaar de toon aan. Een op de eerste plaats spaarzaam arrangement waaraan violen worden toegevoegd en later een koor en een krachtige groove.  Een tot song uitgegroeide roman in ontwikkeling, waarbij het weer om de belangrijke dingen van het leven gaat. En: nog een hoogtepunt van een extreem sterk album.

Samengevat: meer piano, minder gitaar. Meer geavanceerde pop, minder country. Maar ook: ongelooflijk veel positieve energie. Met “Sunday Drive” slaat Brett Eldredge een nieuwe weg in, die hem direct in de harten van de fans moet voeren.

Tracklist:

1. Where The Heart Is
2. The One You Need
3. Magnolia
4. Crowd My Mind
5. Good Day
6. Fall For Me
7. Sunday Drive
8. When I Die
9. Gabrielle
10. Fix a Heart
11. Then You Do
12. Paris Illinois

Brett Eldredge: “Sunday Drive”
Label: Atlantic Nashville (Warner)
Release datum: 10 juli 2020
www.bretteldredge.com