Album recensie Chris Stapleton’s “Starting Over”

Drie jaar heeft Chris Stapleton de tijd genomen voor de opvolger van het album “From A Room, Volume 2”. Drie jaar waarin de country-hipster met zijn verwilderde baard op alle mogelijke bruiloften danste en veel gastrollen op zich nam: hij trad op met Justin Timberlake, werkte mee aan het laatste Sheryl Crow-album en deelde de microfoon o.a. met Bruno Mars, Chris Pratt en John Mayer. Als er nog twijfels mochten bestaan over de muzikale bandbreedte van Stapleton, zijn die hiermee weggenomen.

Bovendien ging Chris al op zijn drie eerdere albums buiten elk muzikaal kader. Country? Ja duidelijk! Roots- en heartland-rock? Welzeker. Zoals ook blues en folk. Maar het eigenlijk irritante aan zijn sound is zijn indringende zang, die je doet denken aan soul-legenden als Otis Reding en Wilson Picket. Een klank, die zoveel kan uitdrukken. Die over moeilijke tijden, misschien zelfs ellende kan berichten, maar die ook met magische klanken je in een ban brengen en laten dromen. Geen wonder dat Stapleton sinds jaren het beste paard in de country-stal van Nashville is en dat alles om hem draait.

Na “Starting Over” zal de vraag nauwelijks minder worden. Eerder het tegendeel zal het geval zijn, want het opnieuw door de stam-producer Dave Cobb meesterlijk gearrangeerde album toont Chris misschien wel op zijn hoogste niveau. Nee, hij heeft de album-pauze van drie jaar niet alleen gebruikt om van zijn roem en star-guest-optredens te genieten. Hij heeft, dat staat na de 14 tracks van dit album vast, ook verder aan het geweldige songmateriaal gewerkt. Dat hij daarbij niet verviel in de aanlokkelijke overproductie of gewaagde experimenten toont aan dat hij een gerijpte en karaktervolle ster is. Hij weet wat hij wil. Bijvoorbeeld: dromen van een nieuw begin.

Met de titeltrack “Starting Over” opent Chris dit album. Eigenlijk een folk-song zonder hectiek met akoestische instrumenten; een western-gitaar geeft de toonhoogte aan. Later komt het kenmerkende orgel van Benmont Tench (Tom Petty And The Heartbreakers) erbij. Chris Stapleton begroet de luisteraars met de ruw, soulvolle en enigszins krakend gezongen zin “Well, the road rolls out like a welcome mat. To a better place than the one we’re at”. De weg moet hem en ons naar een beter oord voeren. Een droom die met de keus voor Joe Biden als nieuwe president van de US misschien zelfs voor velen waar kan worden. Maar, maak je niet bezorgd. Chris Stapleton is nu niet veranderd in een Woody Guthrie van de 21^ste eeuw. Hij is als voorheen geen politieke protestzanger maar hij roert een kwestie aan waarvoor hij geen blad voor zijn mond neemt.

Chris heeft ongetwijfeld van velen zijn neus vol. Van de predikers, die preken, van politici, die politiseren en polariseren, van door mainstream bepaalde doorsnee-radio en van commerciële tv. Tegen dat alles zingt hij in de levendige country-rocker “Worry B Gone” met toewijding en met een niet te missen woede in zijn aanzienlijke buik. Er is voor hem kennelijk iets om nog aan te werken. Wonden, die niet zijn genezen.

Eén daarvan komt duidelijk tot uiting in de brute, zeer sombere en tegen het einde bijna onheilspellende track “Watch You Burn”. In deze song haalt Stapleton het bloedbad in Las Vegas aan, waarbij in 2017 een doorgedraaide wapen-fanaat bij een country-festival 58 mensen dood schoot. Dat is keihard. En wat Chris in de asgrauw geverfde country-rocker aan woede, aan haat, aan vertwijfeling en besluiteloosheid uitdrukt, kan niemand koud laten. Hoe langer de song duurt, hoe helser hij wordt. Tegen het eind vergezelt zich bij de sowieso al hoog opgeblazen klanken nog een griezelig-mooi koor erbij. Na vier minuten en drie seconden heel abrupt: stilte. Einde. Kippenvel.

Tussen deze beide nummers in, biedt de song “Old Friends” een welkome adempauze. Een rustige track, die aan de song van Lou Reed’s “Walk On The Wildside” doet denken en bericht over de waarde van een hechte vriendschap. Dat zijn vrouw Megan, die onlangs hun vijfde kind ter wereld bracht hier een grote background-vocale-rol speelt, is natuurlijk geen toeval. Deze twee zijn ten slotte zoiets als Johnny en June van de 21^ste eeuw. Hoe onvoorwaardelijk en eerlijk de liefde van dit tweetal is, wordt ook getoond in de wonderschone extreem spaarzaam gearrangeerde country-lovesong “Joy Of My Life”.

Nog een highlight op de CD is een song, waarin Chris voor zijn soul-stem ook de bijpassende harmonieën en het passende arrangement opvoert: “Cold” heet deze song. Volledig onterecht, want het is een dampende, geheel in vintage stijl gebrachte soul-knaller. Langzaam, statig, warm. Met violen, hymnische akkoorden, een geweldige gitaarsolo en – hoogtepunt van een hoogtepunt– een vocale performance, waarvoor je hem meteen alle awards van de wereld zou overhandigen. Fantastisch is eigenlijk nog te matig uitgedrukt.

Maar Stapleton is natuurlijk wel professioneel. Hij weet, dat hij doseren moet, dat het er in het verloop van de 14 tracks op dit album ook eens wat rustiger en minder verontrustend aan toe moet gaan, met tussendoor eenvoudige tracks, met kleine wat minder gepolijste song-pareltjes. Dus met nummers als “When I’m With You”, de country-blues-song, die aan Willie Nelson doet denken, de aan de Byrds gerelateerde “Maggie’s Song” of met “Nashville, TN”, de wonderschone, maar gedesillusioneerde zwanenzang op Music City USA, waarbij Paul Franklin hem heerlijk begeleidt op pedal-steel.

Dat Chris allang op weg is om de Springsteen van de country-muziek te worden, blijkt uit een paar heartland-rocksongs. In nummers als de blues achtige southern-rocker “Devil Always Made Me Think Twice” of het riff-monster “Arkansas”: zo veel power! Wie hierbij denkt aan de goede oude CCR (John Fogerty) zit op het juiste spoor.

Samengevat: Chris Stapleton bewijst met zijn vierde album “Starting Over”, dat hij in Nashville een klasse apart is: niemand kan country-rock beter vertolken en niemand heeft meer soul in zijn stem dan de zingende ‘beer’ uit Kentucky.

Tracklist: