Dat krijgt alleen Willie Nelson voor elkaar. De man met zijn doorgroefd gelaat en de grijze indianenvlechten is misschien wel de moedigste grensverlegger van de muziekgeschiedenis. Hij brengt samen, wat elkaar vermoedelijk net zo afstoot als de twee dezelfde polen van een magneet. Zo grenst het opnieuw aan toveren, wat de inmiddels 87-jarige country-legende op “That’s Life” laat horen: elf klassiekers en minder bekende songs van het “Great American Songbook”, elf songs uit de ’50-er en ’60-er jaren van de vorige eeuw; elf jazz- en big-band-songs van componisten als George Gershwin, Frank Loesser en Cole Porter. Bovendien: elf songs die o.a. de legendarische status van Frank Sinatra rechtvaardigden. Dat zet Willie Nelson allemaal om naar een fantastisch sound-mengelmoesje van country, dat grenzen van stijl verpulvert.
Gedurfd? Nou en of! Bij nader inzicht echter is “That’s Life” eigenlijk meer een logisch gevolg. Want van de ene kant waren de rebelse cowboy Willie Nelson en de niet minder rebelse jazz-crooner Frank Sinatra jarenlang goed bevriend. Willie opende bijv. veel concerten van “Ole Blue Eyes” in Las Vegas. Ze begrepen, respecteerden en mochten elkaar. “Ik heb veel van Frank over frasering (timing) geleerd”, bekende Nelson in 2018 aan een muziekvakblad, “voor of na de beat te zingen interesseerde Frank totaal niet. Het ging hem steeds om het juiste gevoel tijdens het zingen”.
En zo is het ook. Tot aan de dag van vandaag bepaalt de ongelooflijk informele en coole zangperformance van Frankie-boy de status quo van jazz-songs. Als deze met een vingerknip gegeven opmerking echter bij de stijl van een country-veteraan van het slag Willie Nelson terecht komt, moet daar wel een haast explosieve mix uitkomen. Bijna dwangmatig. Dat bleek al in 2018 toen Willie met “My Way” zich voor de eerste keer voor zijn grote collega en geestverwant liet strikken. Nu dus “That’s Life”. Op de geschilderde cover poseert de muzikale duizendpoot rokend (wiet?) en met zijn hoogst geliefde gitaar Trigger om zijn nek onder een straatlantaarn en verwijst daarmee op niet mis te verstane wijze naar Frank Sinatra’s negende studio-album uit 1955 “In The Wee Small Hours”.
Om de geluidskosmos van deze big band- en swingnummers aan te kunnen, moest Willie de capaciteit van zijn daarvoor te kleine studio- en tourband natuurlijk uitbreiden. Dus boekte hij, samen met zijn producers Buddy Cannon en Matt Rollings, voor deze sessies in Hollywood’s Capitol Studios een vereist groot blaas- en strijkensemble. Hoe zou je anders swing-standaards als “Cottage For Sale” , “Nice Work If You Can Get It”, “Luck Be A Lady” of de door Cole Porter geschreven Sinatra-signature-track “I’ve Got You Under My Skin” kunnen verwezenlijken? Een veelvoud aan blazers is onontbeerlijk, net als een zacht geweven strijkerstapijt bij ballades als “Cottage For Sale”.
Maar Willie en zijn beide producers laten het natuurlijk niet alleen bij reproduceren. Ze wilden de fusie met het aardse roots-genre en de unieke geluidsklanken van Willie. Precies dat is ook de charme van dit album. Op die manier krijgen de ooit door een meesterhand ontworpen melodieën en ritmes een nieuw jasje, een nieuwe drive en met de harmonica van Mickey Raphael en de steelgitaar van Paul Franklin hoorbare en welkome klankcontrasten.
Wonderbaarlijk houdt Willie zich in met solo’s op zijn Trigger. Soms een beetje bij “You Make Me Feel So Young”, soms een solo bij “Lonesome Road”, maar dat was het wel zo ongeveer. Wie weet, liggen de complexe volgorde van akkoorden hem niet. Misschien echter geeft hij als genereuze gastheer de voorkeur aan de legendarische sessie-gitarist Dean Parks bij de zonder meer al zeldzame solo’s. Dat Parks de sprankelende jazz-loopjes perfect beheerst, is bij hem vanzelfsprekend. Maar omdat vooral de trompet van Mike Haynes en de piano of synthesizer van Matt Rollings in het middelpunt staan, zijn bij “That’s Life” de jazz-elementen maatgevend. Daarvoor zorgt ook het enige duet van dit album: bij “I Won’t Dance”, een swingend big-band-nummer uit de ‘50-er jaren, deelt de onweerstaanbare country-charmeur de microfoon met jazz-lady Diana Krall en plaatst daarmee nog een hoogtepunt op de cd.
Samengevat: Willie Nelson zet zijn stetson af voor Frank Sinatra: “That’s Life” heeft elf klassiekers en minder bekende songs uit het “Great American Songbook” te bieden en daarmee meer jazz dan country. Desondanks natuurlijk een top-cd van de oude meester.
Tracklist:
- Nice Work If You Can Get It
- Just In Time
- Cottage For Sale
- I’ve Got You Under My Skin
- You Make Me Feel So Young
- I Won’t Dance [ft. Diana Krall]
- That’s Life
- Luck Be A Lady
- In The Wee Small Hours Of The Morning
- Learnin’ The Blues
- Lonesome Road
Willie Nelson : “That’s Life”
Label: Legacy
Release datum: 26 februari 2021
