Dat is geen makkelijk te verteren kost, die Rhiannon Giddens samen met haar sympathieke partner Francesco Turrisi presenteren: “They’re Calling Me Home”. Alleen de titel al klinkt als een grote, misschien ook eindreis. Na afscheid nemen, na weggaan, na thuiskomen, maar ook, jawel, naar de dood. Ernstige zaak, mag je aannemen.. Maar ook somber? Vanzelfsprekend niet.
Dat het beide uitzonderlijke artiesten lukt om diepgang met het gemak te verbinden, lieten ze al zien op hun laatste album “There Is No Other” uit het jaar 2019. Maar wie weet, misschien is ook bij de twee gevoelige muzikanten na dit epidemische ziektejaar het losse uit de pols wel ontnomen. Het zou geen wonder zijn. Ten slotte zijn de uit North Carolina komende Rhiannon Giddens (ex- Carolina Chocolate Drops) en de in het italiaanse Turijn geboren multi-instrumentalist Francesco Turrisi in Ierland, laten we zeggen, gestrand, ook al wonen ze daar. Maar omdat sinds een goed jaar toeren en reizen onmogelijk zijn geworden, verpozen ze op het ierse eiland langer dan ze van plan waren en hebben heimwee. Ook heimwee naar het tourleven.
Tegen emotionele uitdagingen van dit kaliber is niemand opgewassen. Ook deze twee sterren niet en zijn net als wij allemaal hele normale mensen. Gelukkig echter staat de beide muziek-globetrotters een uitweg ter beschikking, waarmee ze angst, zorgen, wensen en hoop in banen leiden en daarmee dit op de een of andere manier kunnen verwerken: de muziek, hun muziek. Naar verluidt hebben Rhiannon en Francesco zich in een studio genesteld , ondergebracht in een kleine boerderij buiten Dublin, om in zes dagen de twaalf songs van dit album op te nemen. Tot het klankbeeld van de minstreel-banjo (Giddens), accordeon en frame-drum (Turrisi) zijn nog meer klankkleuren te horen, waarvoor de congolese gitarist Niwel Tsumbu alsook de ierse roots-muzikant Emer Maycock op fluit en doedelzak zorgen. Een line-up, die allesbehalve een conventionele sound doet vermoeden.
Dit moet het kader van de gebruikelijke folk- en americana-formule doorbreken. Inderdaad zou “Worldmusic” voor het dozijn nummers op “They’re Calling Me Home” misschien een betere benaming zijn. Maar wat maakt het uit? Beslissend is niet de categorie, maar de kwaliteit van de muziek en die laat natuurlijk opnieuw niets te wensen over, temeer omdat Giddens en Turrisi voor hun nieuwe werk naar wat leuke traditionals hebben uitgekeken. Songs, die ze al een paar jaar niet meer speelden, maar die nu met extra groot enthousiasme nieuw interpreteren.
Nummers als: ” I Shall Not Be Moved”, “Black As Crow” of het altijd weer verleidelijke “Waterbound”. Precies in deze laatste track is het gevoel (vooral van Giddens) onmiskenbaar. Met klagende stem zingt ze de bekende zinsneden, die nauwelijks als een andere traditional met haar amerikaanse land zijn verbonden: “The chickens are growing in the old pine tree…way down in North –Carolina…water bound and I can’t get home…down in North Carolina…”. Muzikaal brengt de song echter pure blijdschap: fiddle, akoestische gitaar, banjo, drums en een schrobbend wasbord zorgen voor een opzwepend ritme, waarbij de stem van Rhiannon haar hele schoonheid kan ontplooien. Daarbij neigen Giddens en Turrisi samen met hun gastmuzikanten van de ene kant naar de roots van dit lied en anderzijds naar Keltische invloeden.
“Calling Me Home” wordt geheel door haar tweede vaderland, Ierland, gekenmerkt. Van fluit tot een hypnotisch klinkende doedelzak zingt ze over “my time is come to sail away” en dat ze haar vrienden mist. Je kunt zeggen: minimale inspanning, maximale opbrengst. Giddens’ stem vertolkt deze, door folk-pionierster Alice Gerrard geschreven heimwee-ballade en neemt de luisteraars op een denkbeeldige reis mee. Wat somberder wordt het zeker, als de twee het aloude klaaglied “O Death” ten gehore brengen. Alleen een beetje, want beiden zijn geenszins tot capitulatie bereid aan ‘IJzeren Hein’. Dat geldt ook voor hun interpretatie van de onverwoestbare gospel-klassieker “Amazing Grace”. Honderden keren heb je de song vermoedelijk al gehoord, maar waarschijnlijk nauwelijks in deze wezenlijk gereduceerde vorm.
Je zou kunnen zeggen: allemaal oud nieuws, maar het zijn de songs, die onafscheidelijk aan Rhiannon zijn verbonden. Songs, die ze als kind hoorde, toen ze in een klein gehucht bij Greensboro opgroeide. Tot de nieuwe songs op dit album behoren het door Giddens gecomponeerde “Avalon” (weer een toespeling op haar keltishe keuze-vaderland), alsook het kinderlied “Nenna Nenna”, waarmee Turrisi zijn italiaanse herkomst uitbundig uitstraalt.
Samengevat: zelden kwamen de folk-tradities van americana, worldmusic en keltische klanken zo in samenhang samen als bij “They’re Calling Me Home” van Rhiannon Giddens with Francesco Turrisi.
Tracklist:
1. Calling Me Home
2. Avalon
3. Si Dolce È’l Tormento
4. I Shall Not Be Moved
5. Black As Crow
6. O Death
7. Niwel Goes to Town
8. When I Was In My Prime
9. Waterbound
10. Bully For You
11. Nenna Nenna
12. Amazing Grace
Rhiannon Giddens with Francesco Turrisi : “They’re Calling Me Home”
Label: Nonesuch (Warner)
Release datum: 9 april 2021
