Album recensie: Alan Jackson – “Where Have You Gone”

Alan Jackson was in zijn inmiddels ruim 30-jarige carrière nooit iets anders dan een country-zanger. Oké, hij heeft tussendoor een keurig bluegrass-album uitgebracht en ook als gospel-zanger heeft hij zich dapper geweerd. Maar de drijfveer van zijn muzikale werk was en is nog steeds de pure country-sound.

Ook al , toen hij in 1990 met het album “ Here In The Real World” in beeld kwam, gold deze jongeling als neo-traditionalist. Het was wel duidelijk, dat hij ook met rock en blues overweg kon, maar uiteindelijk waren al zijn tracks gebaseerd op de klassieke country-music. Tja, hij leeft voor en houdt van deze muziek in alle facetten en kenmerken.

Zo zijdelings gevraagd: wanneer heb je de blonde snordrager de laatste keer zonder stetson gezien? Velen mompelen, dat Jackson met deze hoofdbedekking in 1958 is geboren. Goed, dat kun je betwijfelen. Niet echter, dat hij wanneer dan ook in zijn carrière door modeverschijnselen of wat dan ook werd beïnvloed. Het is dus geen wonder, dat Alan met de titeltrack en opmaat “Where Have You Gone” niet doelt op een verdwenen liefde of een ondergedoken vriend, maar op goede, oude, eerlijke country-music. Elke sound, die goed over komt zonder zwaar slagwerk, vervormde gitaren of rap. Daarvoor in de plaats zijn echter fiddle, pedal steel en gevoelige melodieën onmisbaar.

Het is niet de eerste keer, dat deze edele ridder van traditie zich beklaagt over het verdwijnen van de roots-klanken. Al in 1999 bracht hij in samenspraak met George Strait de niet mis te verstane song “ Murder On Music Row” uit. Heeft dat wat opgeleverd? Zeker, instemmend applaus (dus afkeuring) van gelijkgestemden. Maar verder? Natuurlijk niet. Je kunt de tijd niet terugdraaien. Stilstand, zo redeneert men ook bij de Music Row, is achteruitgang. Er moet wat veranderen, er moet wat gebeuren: iets nieuws, ongehoords, misschien zelfs iets spectaculairs.

Daarvoor staat Alan Jackson nadrukkelijk niet! Ofwel: hij staat precies voor het tegenovergestelde. Hij wil het country-wiel niet opnieuw uitvinden, maar dit genre alleen uitbreiden met nieuwe, goede songs. En precies dat doet hij. Volgens een interview met het amerikaanse blad Rolling Stone, is “Where Have You Gone” zelfs zijn tot nu toe meest authentieke country-album. Je kunt hem geloven, zelfs zonder ook maar één song van de 21 op dit album te hebben gehoord. Na intensief geluisterd te hebben kun je vaststelleen, dat de man absoluut gelijk heeft! Dit album is 100 % country, 100 % vrij van moderne hypes en andere trucages. Alleen maar songs met eerlijke, ongekunstelde teksten en songs, waarvan de roots reiken tot in een ver verleden.

Hoewel Alan altijd al een geweldige balladezanger was, valt op, dat veel songs die in mineur toonsoort staan, langzaam en melancholisch uitpakken. Nummers als “I Can Be That Something”, “Way Down In My Whiskey” laten de singer/songwriter (15 van de 21 songs zijn van hemzelf) zien van zijn nadenkende en ook weemoedige kant. Hij kan dat. Hij weet, wanneer hij zich wat moet inhouden om niet ongeloofwaardig of kitscherig over te komen. Zelfs in de twee meest persoonlijke songs van het album “You’ll Always Be My Baby”, dat hij schreef voor het huwelijk van zijn dochter en in “Where Her Heart Has Always Been”, dat hij schreef voor zijn overleden moeder. Het zijn aangrijpende momenten, die Jackson hier zorgvuldig verpakt en ongekunsteld beschrijft. Hm, daar moet je wel even slikken…

Maar hij, die ooit in de video “Summertime Blues” met een buggy door rivieren en moerassen raasde en daarbij vermoedelijk hele kikker- en salamander- kolonies heeft vernietigd, is nog niet verdwenen. Nee, deze overmoedige Alan Jackson is er nog steeds, maar hij gedraagt zich bescheidener dan vroeger. Wanneer hij zich laat horen en zien, brengt hij de mensen nog altijd tot groot enthousiasme. Neem alleen maar het krachtige country-blues-rocknummer “Chain”, het sterk gedestilleerde “Back” (met een geïnspireerde Brent Mason op gitaar), de vrolijke ode aan de redneck en zijn luxe-lady “I Was Tequila” (..en zij champagne) of het geweldige met blazers opgesierde liefdeslied bij het gerstenat “Beer:10”.

Hier herinnert hij zich zijn eigen versie van zorgeloze dagen, zoals het schijnt. Misschien echter is deze rustigere en bedachtzamere Alan Jackson gewoon op zijn inmiddels 62-jarige leeftijd terug te voeren. Wat meer leeftijdsgewijs gaat de 1.93 meter grote country-star in ieder geval te werk. In songs als in de emotionele eigen composities “I Do”, “Write It In Red” en “A Man Who Never Cries”. Ook in de zeldzame composities van anderen gaat hij voor nummers met een duidelijke zelfreflectie-boodschap: “Things That Matter” (van zijn producent Keith Stegall en Michael White) en vooral bij “The Older I Get”. In deze bluegrass-country-ballade (geschreven door Hailey Whitters, Adam Wright en Sarah Turner) doet Alan verslag van het ouder en verstandiger worden. Een grandioze song, die nauwelijks te evenaren is. Hetzij eventueel met de Merle Haggard-klassieker “That’s The Way Love Goes”. Zijn versie van de Lefty Fritzell / Whitey Shafer-compositie is zo prachtig geslaagd, dat die met Merle’s iconische vertolking kan wedijveren. Duidelijke conclusie? Alan Jackson is na meer dan 30 jaar van zijn carrière eindelijk op het hoogtepunt van zijn country-geschiedenis aangeland.

Samengevat: pure country voor 100 % en in elke song. Alan Jackson brengt met dit 21 tracks tellend album “Where Have You Gone” zijn beste album sinds minstens 20 jaar uit. Een mijlpaal!

Tracklist:

1. Where Have You Gone
2. Wishful Drinkin
3. I Can Be That Something
4. Where The Cottonwood Grows
5. Way Down In My Whiskey
6. Things That Matter
7. Livin’ On Empty
8. You’ll Always Be My Baby
9. Where Her Heart Has Always Been
10. The Boot
11. Back
12. Write It In Red
13. So Late So Soon
14. This Heart Of Mine
15. A Man Who Never Cries
16. Chain
17. I Was Tequila
18. I Do
19. That’s The Way Love Goes (Tribute To Merle Haggard)
20. Beer:10
21. The Older I Get