Met een reeks cd’s ondersteunt Lucinda Williams de vraag naar live-scenes. Na het eerbetoon aan Tom Petty maakt ze nu een muzikaal uitstapje naar Tennessee en Alabama: “Southern Soul: From Memphis To Muscle Shoals & More”.
Lucinda Williams, de 68-jarige country-rockster, mag dan wel een ruwe bolster bezitten, ze toont zich soms nors, is geheimzinnig en draalt in songs als een aangeschoten Patti Smith en ook verder schijnt de drievoudig (en 17-voudig genomineerde) Grammy-winnares meer te hebben met de traditionele country. Dat is gewoon zo. Haar beslissing. Maar onder het leren jasje zit (en dat staat wel vast) een ‘blanke pit’. Daarom is deze artieste een paar maanden geleden begonnen met de “Lu’s Jukebox”-serie. Een cd-serie, waarmee Lucinda de opbrengst wil spenderen aan het bestaansrecht van de live-scene. De albums zijn ingedeeld in tributes of thema’s met hoogtepunten. Aangekondigd zijn: een Dylan- en Stones-tribute, een cd met country-songs uit de sixties, aan het eind van het jaar moet er een kerstalbum komen en reeds uitgebracht is “ Running Down A Dream- A Tribute To Tom Petty”. Nu gaat ze door met “Southern Soul: From Memphis To Muscle Shoals & More”.
Muzikaal is daarmee ook de stijl bepaald: Het gaat om de sound van de ’60-er en ’70-er jaren. Een tijdperk , waarin de bouwstenen van soul, blues en country voor eeuwig werden gelegd. Een tijd, waar in de studio nog geen computer voor onberispelijke precisie en daarmee helaas ook vaak voor akoestische kilte zorgde, waarin er geen digitale dupliceermogelijkheden waren en waarin men niets van optimalisatie-software wist, die elke valse toon wist. In de studio’s van Memphis en de in Alabama gelegen Muscle Shoals ging het er verhoudingsgewijs ouderwets aan toe. Sterren kwamen en verdwenen, de studio-muzikanten, zoals de legendarische “Swampers” in Muscle Shoals, speelden voor iedereen met een niet te evenaren feeling. De analoge bandmachine liep mee. Klaar. Zo werd toen muziekgeschiedenis geschreven.
En zo ongeveer hetzelfde was ook de aanzet van Lucinda en haar bedreven compagnons, toen ze met een Grammy gedecoreerde producer Ray Kennedy de studio ingingen. Het werd live opgenomen. Allemaal bij elkaar, geen track-by-track. Deze omstandigheid alleen al doet een ongekunsteld, niet zo gelikte muziekbelevenis verwachten en ja hoor, precies zo klinkt “Southern Soul: From Memphis To Muscle Shoals & More”.
Voor spanning op deze cd zorgt natuurlijk de keuze van de songs. Ten slotte ontstonden er in deze recording-tempels honderden, och wel duizenden geweldige songs. Veel daarvan werden tijdloze hits, evergreens van de muziek-folklore. Maar Lucinda is geen artieste, die zich uitsluitend laat bedienen, maar mengt bekende songs met meer onbekend gebleven-song-parels. Een mix, die sfeer brengt en waarbij er daadwerkelijk iets te ontdekken valt.
Voor de beginsong echter kiest ze eerst voor een nummer, dat zo goed als iedereen van boven de dertig kent: “Games People Play”. Joe South bereikte met deze melodisch aantrekkelijke song in 1968 een met een Grammy bekroonde voltreffer en wat interessant is: vooral in Europa en Zuid-Afrika (1e plaats).Waarom? Omdat South hier zong over intolerantie en racisme, wat in de USA niet bepaald euforisch werd gevierd.
Wat makkelijker zou daarentegen het aansluitende “You’ll Lose A Good Thing” kunnen uitpakken. De door Barbara Lynn geschreven en in 1962 uitgebrachte rhythm and blues-song bracht Freddy Fender in het midden van de ’70-er jaren uit in keurige country-stijl. Lucinda lukt het met haar versie hier nog een paar punk-elementen aan toe te voegen.
De zangeres/songschrijfster zingt daarbij zo gewoontjes, je zou ook kunnen zeggen nonchalant, dat zelfs Johnny Rotten van de Sex Pistols iets zou kunnen kopiëren. Nog wat meer radicaal valt zelfs haar vertolking van “Ode To Billie Joe” uit. Wat passend, de bestseller van Bobbie Gentry uit de sixties verhaalt een duistere story uit de zuidelijke staten over zelfmoord en onverschilligheid. Harde materie, verpakt in geweldige muziek en door Lucinda met haar band grandioos blues achtig en cool geïnterpreteerd.
Dat gaat ook op voor het extreem groovende “I Can’t Stand The Rain”. In tegenstelling tot de Tina Turner-versie van de Ann-Peebles-klassieker voert Lucinda hier geen armada aan sounds en instrumenten op, maar bewerkt, spaarzaam gearrangeerd en met ontspanning de kern van deze track. Goede prestatie! Tot de andere paradestukken van dit album behoren haar zeer gevoelige interpretatie van de Tony Joe White-ballade “Rainy Night In Georgia”, het geweldig vertolkte “Take Me To The River” van soul-koning Al Green, het zwaarmoedige soulachtige “Main Street Mission” en haar versie van de soul-mijlpaal “You Don’t Miss Your Water”, dat in 1961 door William Bell in de Stax-studio’s van Memphis werd opgenomen.
Een paar kilometers noordelijker en een paar jaar later ontstond “Misty Blue”. Bob Montgomery schreef de song en Wilma Burgess heeft die in 1966 voor het eerst opgenomen in Nashville, gevolgd door collegae als Billie Jo Spears, Dorothy Moore en Eddy Arnold. Zoals bij allemaal, laat ook Lucinda in deze in ¾ maat vertolkte country-‘kitsch’ haar emoties de vrije loop gaan. Met “Still I Long For Your Kiss” haar eigen song uit 1998 beëindigt ze dit tweede deel van haar “Lu’s Jukebox”-serie en bewijst daarmee , dat ze pal achter haar beroemde collegae uit de sixties en seventies staat.
Samengevat: een muzikale reis in de ‘60-er en ’70-er jaren. Op – “Lu’s Jukebox, Volume 2 – Southern Soul: From Memphis To Muscle Shoals & More” interpreteert Lucinda Williams soul- en country-klassiekers. Casual en cool, zoals je haar kent.
Tracklist:
- Games People Play
- You’ll Lose A Good Thing
- Ode To Billie Joe
- I Can’t Stand The Rain
- Misty Blue
- Main Street Mission
- You Don’t Miss Your Water
- It Tears Me Up
- Rainy Night In Georgia
- Take Me To The River
- Still I Long For Your Kiss
Lucinda Williams : “Lu’s Jukebox, Volume 2 – Southern Soul: From Memphis To Muscle Shoals & More”
Label: Highway 20 / Thirty Tigers
Release datum: 9 juli 2021
