Rodney Crowell staat al zo’n 40 jaar garant voor kwalitatieve, aansprekende country en americana. Zijn nieuwe album “Triage”, met sessiemuzikanten als Stuart Smith, Larry Klein, John Jarvis, Jerry Roe, Eamon McLoughlin en David Henry, vormt daarop geen uitzondering.
Iedereen reageert anders op uitdagingen. De een ziet het donker in en straalt een sombere stemming uit, de ander zet een roze bril op en blijft niettemin optimistisch. Deze twee tegenpolen kom je ook muzikaal tegen: terwijl Jim Lauderdale met “Hope” een lesje uitdeelt in positief denken, staat een leeftijdsgenoot en dezelfde succesvolle collega daar duidelijk sceptischer tegenover: zwart-wit cover, duistere blik, donkere zonnebril. En dan nog de titel “Triage”, een grimmig begrip uit de medische wereld van de militairen, bij wie het om niets minder dan leven en dood gaat.
Een zo genoemd album brengt, dat staat wel vast, geen sfeervolle songs ten gehore, hetgeen je dat bij een artiest van het kaliber Rodney Crowell nooit kon verwachten. De man is uiterst getalenteerd, door en door muzikant. Zoals de meeste mensen hier zullen weten, was hij al in de ’70-er jaren zeer succesvol samen met Emmylou Harris. Later bracht hij weer een belangrijk album uit met Rosanne Cash: nauwelijks was dit album (“Right Or Wrong”) op de markt, of de twee waren al getrouwd. Als schoonzoon van Johnny Cash had hij weliswaar in de familie geen makkelijke carrière-status. Daarentegen echter kon hij als songwriter een hele rij aan hits inbrengen (o.a. voor de Oak Ridge Boys, Bob Seger, Keith Urban en Crystal Gayle).
In 1988 scoorde hij als zanger eindelijk een voltreffer. Het album “Diamonds And Dirt”, bracht vijf nummer één singles voort, kreeg een Grammy-award en wordt tot heden gerekend tot de belangrijkste albums van de nieuwere country-geschiedenis. Dit grote succes kon Crowell weliswaar niet meer herhalen, maar desondanks zat hij altijd met LP’s in de top tien van de Country-Charts. Vooral, toen hij bij “Old Yellow Moon” (2013) en “The Travelling Kind” (2015) zijn samenwerking met Emmylou Harris vervolgde.
Voor de tien songs van dit album heeft hij ondertussen een ander team om zich gevormd. Daartoe behoren producer Dan Kobler alsook eersteklas musici als Larry Klein (bas), John Jarvis (piano), Stuart Smith (gitaar) en background-zanger John Paul White. Een team van hoog gekwalificeerde musici, niet voor het ruwe werk, maar voor gevoelige , complexe songs en sfeer. En precies dat bieden de tien tracks van “Triage”.
Niet dat Rodney, die er toenemend uitziet als een oudere punker, zijn temperament verloren zou hebben. Zover is het nog niet. Dat maakt hij meteen duidelijk in het vier minuten durende openingsnummer, als na twee akoestisch zeer gedragen coupletten, als uit het niets, plotseling een stevige beat en elektrische gitaren opduiken. Het rockt en groovt, maar dit blijft een uitzondering. Al in de volgende track, de titelsong, gaan Crowell en zijn begeleiders wezenlijk rustiger te werk. Zoals inhoudelijk verschuldigd, verspreidt de song in de coupletten een onheilspellende zwaarmoedigheid. Maar maak je niet bezorgd: Rodney is geen vorst van de duisternis geworden, zoals hij in het refrein bewijst als optimistische dur-akkoorden treurige mineur-klanken verdringen . Een vorm van harmonische redding. Dankjewel, Rodney!
Deze stemmingswisselingen, dit pendelen tussen frustratie en vreugde kenmerken ook de volgende tracks van dit album. Deprimerende nummers als “Transient Global Amnesia Blues” en “Girl On The Street” staan tegenover songs als “Hymn #43” en “This Body Isn’t All There Is To Who I Am” die, als ze al geen puur goede zin, toch minstens innerlijke blijdschap uitdrukken en daarmee voor een wisseling van gevoelens zorgen.
Daar tussenin zitten de misschien sterkste songs van dit album: het vlotte, met leuk mondharmonica-spel “One Little Bird”, dat doet denken aan Neil Young’s “Harvest”-tijd en het van een neuriënde tuba voorziene “Something Has To Change”, dat verwijst naar de goede, oude bluessong van Dr. John. De meest zelfverzekerde song is misschien ook wel de sterkste: “I’m All About Love” wacht je op met blues-gitaar, vrolijk huppelende shuffle-groove en Crowell’s ontroerende bekentenis aan de liefde. Er is dus nog hoop, waarmee we weer bij Jim Lauderdale zijn.
Samengevat: op de cover van “Triage” staat Rodney Crowell afgebeeld als een op jaren gekomen punker. Muzikaal beroert hij sombere, maar ook hoopvolle Americana-tonen. Soms omvangrijk, soms toegankelijk. Een album, dat je wat nader zou moeten analyseren.
Tracklist:
1. Don’t Leave Me Now
2. Triage
3. Transient Global Amnesia Blues
4. One Little Bird
5. Something Has To Change
6. Here Goes Nothing
7. I’m All About Love
8. Girl On The Street
9. Hymn #43
10. This Body Isn’t All There Is To Who I Am
Rodney Crowell : “Triage”
Label: RC1 / Thirty Tigers
Release datum: 23 juli 2021
