Album recensie: Jim Lauderdale – “Hope”

Jim Lauderdale speelt allang in zijn eigen competitie. De 64-jarige uit Statesville, North Carolina, brengt ten slotte vanaf het begin van de ’90-er jaren regelmatig kwalitatief hoogwaardige albums uit. “Hope”, zijn actuele werk, is al zijn 34^e album. De man is ongetwijfeld erg productief en veelzijdig!

Om te beginnen als gelegenheids-songwriter gearrangeerd, zorgde hij later voor backing-vocals bij bijv. Dwight Yoakam en Carlene Carter. Samen met de legendarische Ralph Stanley nam hij verscheidene bluegrass-albums op, waaronder de in 2002 uitgekomen en met een Grammy bekroonde cd “Lost In The Lonesome Pines”. Daarbij komen imposante successen achter de coulissen als songwriter voor zwaargewichten als George Strait en de Dixie Chicks. Om kort te gaan: als er in Nashville één muzikant is, die van alle muzikale markten thuis is, dan is dat wel Jim Lauderdale.

Daarenboven heeft deze slanke man met zijn grijze haren op schouderlengte zeker een voorkeursgenre. Sterker nog: Jim heeft al americana gemaakt, toen de naam voor deze hippe muzikale mix nog niet was bedacht. De zoon van een geestelijke en een muzieklerares heeft uiteindelijk al jaren terug country en folk met jazzachtige harmonieën, rockige drive , bluesachtige melancholie en soul uitgebracht. Deze muzikale bereidheid om te experimenteren komt ook weer tot uiting op de 13 nieuwe nummers van “Hope”.

“Hope” dient niet alleen als goed klinkende kop voor de nieuwe reeks van songs. Integendeel. Iedere afzonderlijke track heeft voor de luisteraar een hoopgevende, motiverende of volhardings-boodschap klaar. Wie de nummers van de cd hoort, gaat de dag positief tegemoet en vermoedelijk zelfs als je niet op de tekst let. Want, alleen de muziek al, die vaak betrekking heeft op de zonnige folk-rock van de ’70-er jaren, is gestoeld op goed humeur en hoop.

Neem nou eens het openingsnummer “The Opportunity To Help Somebody Through It”. Met een voortbewegende drive, geweldig gitaarspel en soulachtige R&B harmonieën doet de track denken aan de Stones uit de beginjaren ’70, aan albums als “Sticky Fingers” en “Exile On Mainsstreet”. Super debuut.

Anders pakt “Memory”, de eerste als single uitgebrachte song, uit Deze track heeft Jim samen met de legendarische, onlangs overleden ‘grateful dead-texter’ Robert Hunter geschreven. Het gaat daarin –en daarmee is de song ook een nalatenschap- om het omgaan met droefenis en het aandenken van overledenen. Pijn ontmoet hoop als Lauderdale zingt: “One thing I know is you’re with me everywhere I go”. “Robert heeft de perfecte tekst achtergelaten”, zegt Jim over de song, “om mijn gevoelens voor hem samen te vatten en om alle mensen te eren, die we ooit verloren hebben”.

Een album, dat alleen toegankelijk is voor positieve gevoelens? Is dat niet wat teveel over vrede, vreugde, zoete koek? Wordt dat niet saai? Duidelijk antwoord: nee, geenszins! Want Jim Lauderdale en zijn bedreven mede-musici waaronder Chris Scruggs, Kenny Vaughan en Graig Smith, verpakken de levensbeschouwende inhoud in afwisselingsrijke songs en sounds. Een klank-spectrum, dat doet denken aan de vroege Eagles-song (“Sister Horizon”) via Crosby Stills Nash & Young (“Breathe Real Slow”) en typische TomPetty-tracks (“It’s Almost More Than All The Joy”) ook ongekunstelde country en pakkende honky-tonk (“Here’s To Hoping”) achter de hand heeft.

Het moge duidelijk zijn, dat vintage-klanken domineren. In de ‘song-balsem’ voor de pijn van scheiding “The Brighter Side Of Lonely” swingt bijvoorbeeld elke duidelijke luchtigheid mee, die Glen Campbell tijdens zijn “Rhinestone Cowboy”- tijd kenmerkte. En in “Mushrooms Are Growing After The Rain” (altijd positief blijven denken) komen opnieuw de Eagles in beeld, als folk-rock met californische nonchalance en veel jazz-harmonieën worden verbonden. Klasse!

Twee bijzondere songpareltjes heeft Jim voor het einde van dit album bewaard. Het nummer, dat je aan een goedgehumeurde Van Morrison doet denken en is uitgerust met een briljante piano-solo “When Searching For Answers” en “Joyful Noise”, waarbij folk-akkoorden en stuwende motown-beat elkaar raken. Vanwege saaie vrede, vreugde, zoete koek!

Samengevat: think pink op een bijzonder geslaagde manier. Jim Lauderdale verpakt op “Hope” 13 song-aanmoedigingen in klasse folk-rock, americana en country. Het perfecte album op de juiste tijd!

Tracklist: