Album recensie: Zac Brown Band – “The Comeback”

“The Comeback” heet het nieuwe album van de Zac Brown Band en bevat 15 klasse-songs met wat verrassingen. Het volgende zonnige plekje van de US-Country-Charts mag al weer worden gereserveerd.

Om deze prognose te doen, hoef je geen helderziende noch koffiedikkijker te zijn. Want de band rondom de forse singer/songwriter en naamgever heeft ten slotte een abonnement op nummer 1-hits. Niet vanaf het begin weliswaar. Het in 2008 verschenen debuut-album bereikte uiteindelijk nog een bijna beschamende tweede plaats van de country-hitparade. Maar toen kwam het ook op gang met de records: het tweede, derde, vierde, vijfde en zesde album (“The Owl” uit 2019) behaalden inmiddels de toppositie en bovendien drie maal niet alleen in country-muziek, maar ook in de Pop-Charts. Hoe je zo’n fenomeen noemt? Superstars, zonder uitzonderingen.

Twee jaar dus na “The Owl” laat de Zac Brown Band weer van zich horen met “The Comeback”. Deze titel is, omdat de band nooit weg is geweest, niet echt zo bedoeld mag je aannemen. Waarschijnlijker is het, dat ingespeeld wordt op de alom bekende levensomstandigheden. Wie de tamelijk precies in het midden van de 15 songs geplaatste titeltrack wat nader in zich opneemt, zal euforische verbindingen van akkoorden, een opvallend gospel-koor en tekstdelen zoals “after the storm” ontdekken. Duidelijk geval van wederopstanding. Een song, als een klinkende wondpleister of, beter gezegd, als een omhelzing: het leven gaat verder, alles komt weer goed. En inderdaad: “The Comeback viert onze collectieve weerstand als gemeenschap”, zegt Zac Brown over dit album. “In dit project gaat het erom samen te staan en onze wortels opnieuw te ontdekken en dat wat ons menselijk maakt. Het enige goede aan tegenslagen is de daaraanvolgende comeback”.

Al de opmaat “Slow Burn”, de tweede door Brown, Ben Simonetti en Ben Hayslip geschreven en als single uitgebrachte song, springt hierop in, hoewel de song even gevoelvol als enorm rockend over de eerste liefde gaat. “Er zijn zeer bepaalde herinneringen, die met verliefdheid hebben te maken”, zegt Brown. Dit nummer geeft het gevoel om terug te keren naar die plaatsen waar de details van deze ervaringen weer naar boven komen”.

Als eerste single bracht dit achthoofdige muziekgezelschap uit Atlanta, Georgia, intussen een heel ander soort song uit: “Same Boat” heeft akoestische, harmonisch geschikte en bovendien eersteklas country-folk te bieden. Natuurlijk hebben zowel de fans als de media bij dit voorgerecht toegeslagen, zoals zo’n 30 miljoen streams bewijzen.

Zoals op eerder uitgebrachte albums slaagt de band weer in een evenwichtige balans tussen rustige, bijna terughoudend gearrangeerde songs, weelderig vertolkte en bovendien voorzien van virtuoze country-rockers en de een of andere verrassing. Deze mix doet het en zorgt voor een enorme dynamische bandbreedte en dat je je geen moment verveelt. Neem alleen maar de zachte, introverte folksong “Wild Palomino” en het aansluitende, van hymnische refreinen en voor stadions geschikte drum-grooves en gitaarsolo’s voorziene “Us Against The World “. Eigenlijk twee muzikale werelden, die worden verenigd door de warme stem van Brown en de muzikale eenheid van de band.

Hoe professioneel ze live met hun uitgelaten overmoedige manier, die doet denken aan de goede oude band Grateful Dead, in de studio omgaan, wordt duidelijk in de samenstelling van de songs op dit album: als gegoten. Bijna als in een goede film roept dit album meerder spanningsvelden op. Zo wisselen knusse nummers, zoals het met caribische flair beladen “Paradise Lost On Me” en de country-roots-track “Love & Sunsets” elkaar af met hymnische balladen (“Any Day Now”) en de haast bombastische country rocker “GA Clay”.

Dat dit muzikale begrip van dit gezworen virtuoze gezelschap niet ophoudt bij de stadsgrens van Nashville, bewijst deze band ook met twee stergasten: bij de langzame, maar krachtige country-blues “Stubborn Pride” staat de jonge gitarist Marcus King met zijn enorme talent in de schijnwerpers en bij het soulachtige “Closer To Heaven” deelt Zac Brown (daar had je helemaal niet op gerekend) de microfoon met de jazz-ster Gregory Porter. Ook dat is een statement van vertrouwen.

Samengevat: met de 15 songs van “The Comeback” onderstreept de Zac Brown Band de uitzonderingspositie in country-muziek. Zo klinkt optimisme!

Tracklist: