Album recensie: Jason Aldean – “Macon”

Als het mogelijk is om op komende hits te wedden, zullen de kansen voor Jason Aldean’s nieuwe album om wat te winnen niet groot zijn. Want: alles minder dan nummer 1 in de Country-Charts zou bijna een schandaal zijn. We herinneren ons: sinds Aldean in 2010 “My Kinda Party” onder de country-gemeenschap introduceerde, scoorde hij uitsluitend nog nummer 1- albums. Zes achter elkaar. Een dubbele hattrick. Nog imposanter wordt deze prestatie als je bedenkt, dat van deze zes albums er vier de top van de amerikaanse Pop-Charts behaalden; de andere twee bereikten de tweede plaats. Kortom: meer superstar kun je eigenlijk niet zijn.

Maar ook daar, waar de lucht in de hoogste star-regio’s zeer ijl is, heb je nog altijd met mensen van vlees en bloed te maken. Ook zij hebben zorgen en angsten (misschien zelfs grotere dan de normale stervelingen), ook zij hebben wensen, doelstellingen en emoties. Een dergelijk gevoel was klaarblijkelijk nu de drijfveer voor het nieuwe album van Jason Aldean “Macon”. Wie geografisch is onderlegd, weet dat het bij Macon over een stad in één van de zuidelijke staten van Amerika gaat. Gedetailleerd: over een regionale metropool in Georgia. In deze zo’n 150.000 inwoners tellende stad is de singer/songwriter opgegroeid. Hier heeft hij als driejarige moeten meemaken, dat zijn ouders scheidden en hier beleefde hij als veertienjarige zijn eerste optreden. Geen wonder, dat hij er dit hele album aandacht aan schenkt. “Macon” biedt tien nieuwe tracks en vijf wat oudere hits in live-versies als extra.

Natuurlijk kun je niet zonder meer elk van de tien nieuwe tracks met Aldean’s woonplaats in verbinding brengen. Een paar echter zeker wel. Bijv. het in matig tempo vertolkte pakkend rockende en voorzien van hippe sounds “Small Town Small” of de geweldig ontworpen drinkballade en voorzien van heerlijke melodieën “That’s What Tequila Does”, een met brandend hart vertelde dronkenschap- en liefdesverdriet-verhaal. Waarschijnlijk verbindt Jason met zijn geboortestad hoe dan ook vooral twee dingen: drank en liefde. Tot de eerste categorie behoort het door een eersteklas slide-gitaar gemarkeerde en gevoelige “This Bar Don’t Work Anymore” en het wat rustigere “Story For Another Glass”. Bij de “story” in het gesprek van mannen onder elkaar gaat het natuurlijk om Aldean’s nieuwe vlam. Een leuke, innemende en bovendien opvallende romantische song.

Romantiek schijnt bij de steeds tamelijk grimmig in de camera’s kijkende country-rauwdouwer een uitgesproken karaktertrek te zijn. In ieder geval heeft Jason in het verloop van dit album zijn hartzaken meermaals als thema: soms wat met leed in het strakke openingsnummer “After You” en in de navolgende, van pop-sounds voorziene power-ballade “Over You Again”. Soms euforisch, zoals in het spaarzaam gearrangeerde bluesnummer “Watching You Love Me” (een highlight) en soms tot over zijn oren verliefd in de song met hitpotentie, een duet met Carrie Underwood, “If I Didn’t Love You”.

Omdat hij al in de zevende hemel is, blijft hij daar nog heel graag en vertolkt met de klassieker “Heaven” een hemelse versie van de inmiddels 38 jaar oud zijnde Bryan Adams. Het is duidelijk, dit is mainstream-rock, zelfs als er in de sound een paar ‘country-druppels’ dat verhullen. Het is echter vooral een sterke song met een sterke melodie, gepresenteerd door een immens sterke Jason Aldean. Dat kun je doen en hoort goed aan.

Als extraatje op de tien nieuwe, opnieuw door Michael Knox geproduceerde nummers, brengt de 44-jarige superster nog vijf live-versies van wat oudere hits ten gehore. “Amarillo Sky” (Live from Nashville), “Johnny Cash” (Live from Los Angeles), “ She’s Country” (Live from Las Vegas), “Big Green Tractor” (Live from Dallas) en zijn doorbraak in de country-wereld uit 2010 “My Kinda Party” (Live from St. Louis). Aan deze songs hoef je geen woord meer vuil te maken, want die behoren allang tot de moderne country-literatuur. Daartoe echter moet je de performance van de muzikant en zijn band eren: hier begint het echt mee. Klasse gespeeld, te gekke sound en een frontman en entertainer, die niet voor niets drie keer als “ACM Entertainer Of The Year” werd verkozen.

Samengevat: Jason Aldean heeft op “Macon” alles goed gedaan: een album zonder slappe nummers, maar met een heleboel hitpotentie.

Tracklist: