Album recensie: Jon Pardi – “Mr. Saturday Night”

Wie het landgoed Graceland van “king” Elvis Presley ooit heeft bezocht, zal de cover van “Mr. Saturday Night” misschien bekend voorkomen. Dit pluche tapijt, de met leder omrande salontafel, waarop Jon Pardi verlegen glimlacht naar niets; de lampen, gordijnen, stenen muren. Dat allemaal doet erg denken aan de smaakvol twijfelachtige inrichting van Elvis’ biljartkamer. Ook Pardi heeft een kleine referentie met de king of rock ‘n’ roll: hij heeft zijn haar met een statige kuif uitgerust, hetgeen hem heel goed staat. Maar een verwijzing naar de muzikale inhoud is de cover-afbeelding niet. Jon Pardi blijft op dit album trouw aan zijn muziek en brengt op de weer door Bart Butler en Ryan Gore geproduceerde LP 14 country-tracks met een duidelijke roots-relatie. Een sterk album!

Tevens een album zonder zwakke punten. Geen half werk, opvullers zijn er al helemaal niet te vinden. Ok, niet ieder nummer heeft meteen de hoge kwaliteit, die de titeltrack als openingsnummer heeft. Benjy Davis, Reid Isbell en Joe Ragosta vertellen in dit nummer de droevige geschiedenis van iemand, die zijn geliefde heeft verloren en de pijn met afleiding hoopt te verzachten: iedere zaterdagavond-party tot sluitingstijd. Uit het leven gegrepen. Miljoenen keren beleefd en geleden. De drie songwriters en Jon als uitstekende vertolker voorzien dit hartverscheurende party-verhaal echter met zoveel onder- en tussentonen, dat je deze song steeds weer kunt horen om nieuwe facetten te ontdekken.

Op dezelfde manier gaat het door met “Fill ‘Er Up”, geschreven door Pardi, Ross Copperman en Brice Long. Tenminste inhoudelijk. Muzikaal is de track echter wat lichter en swingend gehouden. Veel fiddle, strakke groove, rockende gitaar. Zo stel je je country-rock voor. Een predikaat, dat zonder uitzondering alle 14 nummers verdienen. Het opwekkende “Last Night Lonely”, de klinkende roadtrip van “Santa Cruz” of “Your Heart Or Mine”, waarbij typische pop-harmonieën een country-arrangement ondergaan.

Hoewel Pardi op de cover bij uitzondering zonder stetson poseert, blijft hij de traditie trouw. Daarover laat de 37-jarige uit Dixon, Californië, geen twijfel bestaan. Zo heeft dit album meerdere geheel op roots of minstens op ’90-er jaren country-sound gebaseerde songs achter de hand. Bijv. het zeer gevoelvolle, subtiel gearrangeerde “Neon Light Speed” of “New Place To Drink”, door Pardi geschreven samen met Jessie Jo Dillon en Luke Laird. In deze song laat de zanger zich uit over het zich veranderende Nashville en het verdwijnen van de goede oude bars met hun jukeboxen. Een nostalgische track.

Dat gaat vooral ook op voor “Longneck Way To Go”. Dat is geen wonder, want dit roots-nummer komt uit de pen van de drie Midland-boys (plus Rhett Akins) en zij ondersteunen Jon ook vocaal. Een kostelijke ontmoeting van de nu beste neo-traditionalisten in de country-music en een absoluut hoogtepunt op dit album. Een andere volgt al in de volgende song: de wonderschone country-ballade “Raincheck”. Willy Bundy, John Edwards, en Michael Tyler hebben deze heerlijke melodie gecreëerd en Jon heeft precies de juiste stem voor deze emotionele rain-song. Gelukkig hebben de producers dit nummer zo nostalgisch gearrangeerd, dat je je in de vroege ’90-er jaren waant. Uiteindelijk is deze track tijdloos en heeft alles wat goede country-music kenmerkt.

Tegen het einde van de cd trekt Pardi nog eens alle registers open: met een pittig drinklied (“Workin’ On A New One”), met smachtende ballades (Hung The Moon”, “The Day I Stop Dancin’”) en een brutale (cannabis)song, die ook goed bij Wille Nelson zou passen (“Smokin’ A Doobie”). Met de schitterende, langzaam gehouden roots-song “Reverse Cowgirl” sluit Pardi dit album stijlvol af.

Samengevat: Jon Pardi heeft voor de coverfoto van “Mr. Saturday Night” zijn hoed afgezet. maar muzikaal blijft hij trouw. Het album biedt uitstekende country en country-rock, zonder franjes en helemaal gebaseerd op tradities. Een topprestatie!

Tracklist: