Veel artiesten ontbreekt het aan originaliteit. Dat kan onschuldig klinken, maar is toch een ernstig verwijt, want het zegt niet veel minder dan dat de een of andere artiest(e) alleen maar doet alsof er in de songs gelogen verhalen worden gepresenteerd. Aan de
authenticiteit van Margo Price heeft natuurlijk nooit iemand echt getwijfeld. Integendeel, haar onverbloemde, meedogenloze, haast pijnlijke oprechtheid heeft haar niet alleen een steeds groeiende fanshare opgeleverd, maar ook veel felbegeerde awards en lovende kritieken. Margo Price zingt waarschijnlijk uitsluitend over dingen, die ze zelf heeft meegemaakt. Ja, dat is authentiek…
Haar in 2016 verschenen solo-debuut “Midwest Farmer’s Daughter” toonde deze goudeerlijke houding al aan. In de nummers schreef ze maatschappijkritisch en daarmee politiek gezien over de nood en zorgen van gewone mensen in Amerika. Bijv. hoe haar ouders maatschappelijk afstand deden van hun farm en (dan wordt het pijnlijk) ook van haar pas geboren zoontje (Margo kreeg in 2010 een tweeling, waarvan er een kort na de geboorte stierf aan hartfalen). Na dit noodlot vluchtte deze zangeres en songschrijfster in een wereld, die genezing beloofde in alcohol en drugs.
Margo heeft in haar nauwelijks 40-jarig bestaan dus al heel wat meegemaakt. Een schat aan ervaring, die ze ook op haar nieuwe, inmiddels vierde album “Strays” deelt met haar luisteraars. Dat het de artieste om de inhoud gaat, toont ze ook in haar nieuwe podcast-serie (“Runaway Horses” over de Sonos-radio) en haar onlangs verschenen biografie “Maybe We’ll Make It”. Erg poëtisch wordt het echter ook in eigen nummers van dit album, bijv. in “Lydia” en “Landfill”, twee zogezegd op muziek gezette gedichten.
Songs met een heleboel tekst en weinig akkoorden-wisselingen. . Hoewel beide nummers met een doorsnee-speelduur van zo’n zes minuten dubbel zo lang zijn als gebruikelijke country-tracks, hebben de songs aan drie tot vier akkoorden genoeg. Dat is wel erg weinig, maar dit monotone gedoe ontwikkelt zich tot een eigenzinnige lyrischesong. Vooral bij het erg sombere verhaal over “Lydia”, waarbij het gaat over “White Trash”, “Trailer Parks” en rondslingerende heroïnespuiten (“…don’t go barefoot…”).In deze poëtische song wordt Margo de stem van de onderklasse, de afhankelijken, de losers, de mensen zonder hoop.
Gelukkig blijft het niet op dit hele album zo deprimerend. In overeenstemming met de titel van het album (“verdwaalde”) onderneemt Margo veelal een muzikaal uitstapje, dat alle kanten uitgaat. “Ik voel steeds de behoefte steeds verder te gaan en daarbij iets nieuws te maken”, zegt ze over haar album. Anders blijf je immers waar je staat. “Ik wil mijn horizon verbreden en probeer datgene te vinden, dat mijn ziel werkelijk nodig heeft”, zegt ze.
Daar kun je niets tegenin brengen. En als de ziel helpt, zijn ook uitstapjes in het elektronische genre (“Radio” samen met Indie-popzangeres Sharon Van Etten), in blues-rock uit de sixties (“Change Of Heart”) of in de typische Madonna eighties-pop (”Time Machine”) legitiem. De tijdmachine heeft Margo sowieso op dit album meermaals aangesproken. Zo gaat ze bij de stevige folk-rocker “Light Me Up” niet alleen vanwege de gitaarsolo met wah-wah-effect terug naar de wilde sixties. Wie daarbij terug denkt aan Tom Petty’s Heartbreakers, zit aardig goed. Tenslotte doet Heartbreaker Mike Campbell mee als gitarist.
Bij “Anytime You Call” (feat. Lucius) ging de reis in de tijd echter onmiskenbaar naar Liverpool in de ’60-er jaren. De track doet in de hymnische harmonieën zo erg aan de Beatles denken, dat je bij de credits het liefst Lennon/McCartney zou noteren en ook Ringo Starr. Margo Price’s drummer kopieert tenslotte perfect de wat houterige, extreem gereduceerde speelwijze van de goede oude Ringo. Maar dat is allemaal oké. Uiteindelijk putten zo goed als alle hedendaagse mannelijke en vrouwelijke songwriters hun composities uit de laatste vijftig jaar van de popmuziek en daarmee vooral uit de klanken van de belangrijkste band, de Beatles.
Het hoogtepunt van “Strays” wordt echter geplaatst met “County Road”. In deze betoverende piano-melodie en pedal-steel vertolkte country-folk-ballade doet Margo denken aan Fleetwood Mac in hun beste tijd. Een uitstekende song. Een nummer, dat hoop geeft, dat je kan laten dagdromen en natuurlijk de ideale begeleider van een roadtrip. Ja, het leven kan hard zijn, maar ook verdomd mooi. Vraag dat maar eens aan Margo Price.
Samengevat: in de tien door Margo Price en Jonathan Wilson (alias Father John Misty) geproduceerde songs van “Strays” biedt de zangeres een overvloed aan muzikale invloeden. Haar country-basiscompetentie schiet hierbij helaas wat tekort. Desalniettemin: een sterk album!
Tracklist:
1. Been To The Mountain
2. Light Me Up [ft. Mike Campbell]
3. Radio [ft. Sharon Van Etten]
4. Change Of Heart
5. County Road
6. Time Machine
7. Hell In The Heartland
8 .Anytime You Call [ft. Lucius]
9. Lydia
10. Landfill
Margo Price : “Strays”
Label: Lona Vista
Release datum: 13 januari 2023-01-12
