Drie jaar geleden kwam haar laatste album “The Way I’m Livin’” uit. Sindsdien is Lee Ann Womack niet alleen ouder, maar ook meer ervaren geworden. Inmiddels schijnt de 51-jarige precies te weten, waar ze thuis hoort. Van popachtige songs als “I Hope You Dance” maar ook van haar debuut-single “The Fool” is niet veel meer over gebleven. Dit is overigens positief bedoeld. Want eindelijk heeft Womack een sound gevonden, die haar van de andere country-zangeressen onderscheidt.
Wat zich bij “The Way I’m Livin’” al aftekende, wordt in dit album gerealiseerd. Misschien, dat ook haar wissel van label daar iets aan toe heeft bijgedragen. Het nieuwe album is in ieder geval een consequente stap voorwaarts en geen in het verleden. En dat verandert de zangeres bijzonder ten goede.
Dat Womack altijd al een buitengewone stem had, zal bij iedere kenner en fan wel bekend zijn. Maar als je eerlijk bent, klonk ze in haar eerste jaren meer als een aftreksel van Celine Dion, wat zeker haar succes verklaart, maar haar stem nooit tot recht deed komen. Pas op dit laatste album waagde de zangeres wat meer.
Het succes gaf Womack een zelfbewustzijn, dat je nu in volle glorie op “The Lonely, The Lonesome & The Gone” kunt horen. Alleen al het openingsnummer “All The Trouble” bevat zoveel kenmerken, dat de richting van haar nieuwste album meteen is aangegeven. De keuze van de eerste song is daarbij uitstekend, want deze kon niet verder afliggen, dan die aan het begin van haar carrière. In dit verband is haar laatste song “Take The Devil Out Of Me” van het album wel grappig. Maar voordat hier teveel wordt gezegd, zou je de song eerst zelf moeten horen.
Ook op dit album vermengt de zangeres country-music met soul, blues en folk. Maar zelden is het pure country (misschien “End Of The End Of The World”). Sommige nummers, zoals “He Called Me Baby” hebben zo weinig met country van doen, dat je zou denken, dat het hier een soul-plaat betreft. Dat maakt echter niets uit, omdat de stijl van Womack zo echt, zo levendig en zo vol passie zit, dat elke afzonderlijke song, country of niet, meeslepend is.
Veel songs bezitten bovendien echte karakteristieken. Dit is wel het grootste verschil met haar vroegere CD’s, die deels marktgericht waren en waarmee je alle kanten uitkon. Deze tijd is voorbij. Als je bij “Wicked” deze karakteristieken analyseert, weet je wat hiermee wordt bedoeld en toont tevens de markante basis van het gehele album.
Lee Ann heeft op dit album niet alleen definitief haar eigen stijl gevonden, maar bewijst eindelijk wat ze potentieel in zich heeft: ze heeft afgerekend met haar voorbeelden Dolly Parton en Tammy Wynette. De diepgang in haar teksten klinkt nu ook in haar sound door. Dit werkt overigens grotendeels door als vernieuwd uit de ’60-er en ’70-er jaren en daar moet je van houden.
En nu we het toch over teksten hebben: die zijn zoals gewoonlijk van een hoog niveau. Niet voor niets was Womack voor het begin van haar eigen carrière songschrijfster voor talrijke andere artiesten. Wat ze altijd in haar bagage meedraagt: een behoorlijke dosis melancholie. Deze melancholie wordt door de heldere en zijdezachte stem van Womack ondersteund en dit komt met name de ballades ten goede.
Samengevat: “The Lonely, The Lonesome & The Gone” is wel het beste album van Lee Ann Womack. Zelfstandig, echt, uniek!
Tracklist:
1. All The Trouble
2. The Lonely, The Lonesome & The Gone
3. He Called Me Baby
4. Hollywood
5. End Of The End Of The World
6. Bottom Of The Barrel
7. Shine On Rainy Day
8. Mama Lost Her Smile
9. Wicked
10. Long Black Veil
11. Someone Else’s Heartache
12. Sunday
13. Talking Behind Your Back
14. Take The Devil Out Of Me
Lee Ann Womack : “The Lonely, The Lonesome & The Gone”
Label : ATO / PIAS
Release datum : 27 oktober 2017
