Met “The Prodigal Son” meldt veteraan Ry Cooder zich na zes jaar weer. Samen met zijn zoon Joachim interpreteert hij op zijn nieuwste album teksten van van de gospel-legendes Blind Willie Johnson en Blind Roosevelt Graves. Daarbij mengt de 71-jarige Ry blues, country-music en folk met klanken van de meest verschillende culturen en naties. Daaruit is een album ontstaan, dat ook een soundtrack voor een nieuwe western had kunnen zijn. Maar deze film moet eerst nog worden gemaakt.
De klank komt niet zo maar ergens vandaan, want Ry heeft nogal wat ervaring met het schrijven van soundtracks. Voor meer dan 20 films schreef hij de muziek, waaronder natuurlijk voor de in 1984 uitgekomen film “Paris, Texas” van Wim Wenders. Ook voor de vorig jaar uitgekomen film “Hell Or High Water” of de Oscar-kandidaat van dit jaar “Three Billboards Outside Ebbing, Missouri” zou “The Prodigal Son” het geweldig goed doen.
“The Prodigal Son” betekent zoveel als “De Verloren Zoon” en precies daarover gaat het ergens ook bij de teksten van Ry Cooder. Hij zingt over verlies en winst, armoede en rijkdom, geloof en ongeloof. En deze teksten neem je allemaal serieus. Ry, die in zijn leven steeds nieuwe standaards creëerde, maar het grote succes ontbeerde.
Daarom voelen de teksten ook zo echt aan. Als Cooder over gaten in muren (“Gentrification”) of het leven op straat (“Straight Street”) zingt, dan voelt dat aan alsof de meester van de slide-guitar deze ervaringen zojuist in zijn leven heeft opgedaan. Misschien mag juist daarom God niet ontbreken. In veel songs op dit album speelt religie een grote rol, met uiteindelijk de metamorfose van de verloren zoon tot gevolg.
Ry Cooder stond altijd al bekend om zijn onorthodoxe muzikale wegen, hetgeen natuurlijk ook een reden was voor het falende financiële succes van de muzikant. Cooder gaf altijd de voorkeur aan het nieuwe, het experimentele. Dat maakte hem weliswaar onsterfelijk in de muziekwereld (hij bracht zeer succesvol nieuw leven in de al dood gewaande muziekstijl “Son Cubano” met “Buena Vista Social Club”), maar dat bracht nooit veel geld in het laatje.
Deze hang naar experimenten vind je ook terug op dit album. In het erg sombere “Nobody’s Fault But Mine” vermengt hij indische klanken in spartaans gehulde gitaarsolo’s. Ook “Jesus And Woody” en “In His Care” zijn meer spiritueel-experimenteel dan melodieus en ritmisch, waarvoor je wel open moet staan.
Ry is een echt muzikaal talent. Voor “The Prodigal Son” bespeelde hij vijf verschillende instrumenten en bovendien is hij natuurlijk de voornaamste vocalist. Dat moet iemand hem eerst maar eens nadoen. Bovendien zijn vele songs zoals bijv. “Straight Street”, “Shrinking Man” en “Gentrification” ontzettend geloofwaardig, zonder verlies van karakteristiek. Daartegenover staan de verscheidene weerstand wekkende songs aan het eind van dit album. Het is alsof hij wil laten zien hoe makkelijk het voor hem is een geloofwaardig nummer op te voeren. Alsof alles in Cooder’s hoofd makkelijk is en hij het alleen maar uit zijn vingers hoeft te laten komen.
Over hoofd gesproken: daarin zit natuurlijk ook God en het christelijk geloof. Daarom zijn veel songs op dit album erg spiritueel, waaraan de een of ander zich zou kunnen storen. Wie daar geen probleem mee heeft, beleeft plezier met deels zeer experimentele, deels erg aannemelijke country-music, die doortrokken is met blues en folk en beelden oproept, die je kent uit neo-westerns en roadmovies.
Samengevat: “The Prodigal Son” van Ry Cooder richt zich niet op het massapubliek. Desondanks slaagt de muzikant erin een, voor het grootste deel, plausibel album op te leveren.
Tracklist:
1. Straight Street
2. Shrinking Man
3. Gentrification
4. Everybody Ought To Treat A Stranger Right
5. The Prodigal Son
6. Nobody’s Fault But Mine
7. You Must Unload
8. I’ll Be Rested When The Roll Is Called
9. Harbor Of Love
10. Jesus And Woody
11. In His Care
Ry Cooder : “The Prodigal Son”
Album : Perro Verde / Fantasy
Release datum: 11 mei 2018
