Willie Nelson is de Keith Richards van de country music. Onverwoestbaar, niet stuk te krijgen. Onvergelijkbaar is de inmiddels 86-jarige muziek-icoon sowieso. 86 Jaar, een leeftijd, vooropgesteld dat je die haalt, waarop je het rustig aan doet: de afstandsbediening van de tv is een belangrijk gebruiksvoorwerp en de rollater kan vaak niet worden gemist. Natuurlijk ligt dit anders bij de country-grootmeester uit Abott, Texas. Rollende hulpmiddelen heeft hij niet nodig, zoals hij bij zijn geweldige live-optredens regelmatig bewijst. Zijn belangrijkste hulpmiddel is als altijd zijn zo geliefde gitaar, die hij “Trigger” noemt.
Vermoedelijk zou je Willie dit museumstuk van een akoestische gitaar af moeten pakken om hem ver van zijn muziek te houden. Gelukkig komt niemand op dit vergaande idee en zo laat de veteraan zich nog altijd productiever zien dan zijn jeugdige opvolgers. Actueel bewijsmateriaal: “Ride Me Back Home” het 13e samenwerkingsverband met producer Buddy Canon.
De gevoelvolle opmaat en titeltrack schreef Willie samen met zijn vriend en Nashville’s Songwriter Hall of Fame- lid Sonny Throckmorton: een schitterende melancholieke ode aan paarden, die betere tijden gekend hebben.
Voor de grijsharige drager van een (gevlochten) paardenstaart is dit zeker iets, dat hem aan zijn hart gaat. Tenslotte bezit hij op zijn stoeterij bij Austin, Texas, zo’n zestig gehoefde viervoeters, die hij naar verluidt allemaal van het slachthuis heeft gered. De uitgewerkte paarden dienen de componist en interpretator natuurlijk ook als metafoor voor een steeds hartelozer wordende wereld, waarbij het alleen gaat om winst en effectiviteit en waar geen behoefte meer is aan het oude. “Ride Me Back Home” is daarom ook een heerlijk poëtisch statement tegen de uitwassen van de jeugd vol illusies.
Maar zo droefgeestig blijft Willie in het verloop van dit elf nummers tellende album echt niet. Ook al kan niemand in Nashville mooiere tranen vergieten dan Willie Nelson: niemand van de country-stars heeft zo’n grillige achtergrond.
Reeds bij het navolgende “Come On Time” trekt hij de teugels goedgehumeurd aan met een vlotte groove, Fender-piano, Mickey Raphael’s unieke mondharmonica en heerlijke laconieke teksten als: “time you are not fooling me, you are something I could kill”.
Zijn met een knipoog gebracht nummer houdt ook het in driekwartsmaat gehouden “It’s Hard To Be Humble” in. Op grond van zijn carrière en aanzien is het inderdaad onmogelijk bescheiden te blijven. Willie lukt dit desondanks natuurlijk wel. Ook daarom wordt de zingende alternatieveling vereerd als geen ander.
Natuurlijk flirt het country-icoon op dit album weer met andere muziekgenres: bij “Seven Year Itch” schittert hij in blues-stijl, bij “Stay Away From Lonely Places” gaat hij door voor de treurige alsook coole jazz-bar-troubadour en met “Just The Way You Are” waagt hij zich zelfs aan Billy Joel’s mooiste liefdeslied en creëert daarmee een echte country-song met mondharmonica, pedal-steel en Trigger. Niemand anders zou daar zo overtuigend in geslaagd zijn.
Met nog een compositie van een ander, Buzz Rabin’s klassieker “Maybe I Should’ve Been Listening” besluit Willie Nelson deze CD. Dat er nog vele van zijn hand volgen moge…
Samengevat: diep ontspannen, veelzijdig, emotioneel, geestig: Willie Nelson onderstreept op “Ride Me Back Home” zijn uitzonderlijke klasse nogmaals.
Tracklist:
1. Ride Me Back Home
2. Come On Time
3. My Favorite Picture Of You
4. Seven Year Itch
5. Immigrant Eyes
6. Stay Away From Lonely Places
7. Just The Way You Are
8. One More Song To Write
9. Nobody’s Listening
10. It’s Hard To Be Humble [ft. Lukas Nelson and Micah Nelson]
11. Maybe I Should’ve Been Listening
Willie Nelson : “Ride Me Back Home”
Label : Legacy
Release datum: 21 juni 2019
