Larkin Poe – “Self Made Man”

Larkin Poe. De naam staat voor nogal wat en voor niets, zou je kunnen denken. De waarheid echter is, dat de beide zingende en gitaar spelende zussen Rebecca en Megan Lovell herinneren aan hun oer-oer-oer-grootvader met die naam. Opa Larkin Poe was bovendien (en nu wordt het spannend) een neef van auteur-legende Edgar Alan Poe.

Maar ook zonder opa en beroemd dichter in de stamboom van de familie zouden de beide zussen muzikaal voor furore zorgen. Uiteindelijk behoren de uit Atlanta, Georgia, afkomstige en sinds 2010 onder de naam Larkin Poe optredende artiestes tot de beste en meest getalenteerde, die de roots- en blues-rock-scene nu te bieden heeft: ze schrijven klasse-songs, zingen geweldig vooral de jongste, Rebecca) en ze zijn enorm goed bezig op hun instrumenten (briljant is het lap-steel-spel van Megan).

Je merkt en hoort, dat ze al vanaf hun kindertijd samen muziek maken, dat ze de blues, folk en southern-rock van hun vaderland in hun genen hebben. Voordat ze onder de naam Larkin Poe op een succesvolle tour gingen, probeerden ze het overigens verscheidene jaren onder de naam “Lovell Sisters”, als akoestisch trio, waarvan ook de oudere zus Jessica deel uitmaakte. Na haar exit in 2009 begonnen Rebecca en Megan als Larkin Poe aan een nieuw opwindend en geëlektrificeerd hoofdstuk. Goede beslissing!

In het tienjarig bestaan van deze formatie kan die op een opmerkelijke output terugzien. Naast vier albums en zes EP’s zijn er ook samenwerkingsverbanden met Kristian Bush (“Southern Gravity”), Elvis Costello en Steven Tyler (“We’re All Somebody From Somewhere”) en verscheidene tournees (o.a. met Bob Seeger en Keith Urban) te noemen. Dat kan zich laten horen en dat geldt ook voor hun nieuwe vijfde album “Self Made Man”.

Wie de 29- resp. 31-jarige zussen op de cover van dit album ziet, kan muziek en optiek nauwelijks verenigen. Dat geldt in ieder geval voor het openingsnummer en titeltrack. Zo’n drie minuten zorgen de fijngevoelige ladies voor een dusdanige onweersbui, die je doet denken aan de goede oude Led Zeppelin: messcherp gitaarspel, superzware beats, vurige vocals, eindeloze energie. In tegenstelling tot de hardrock-icoon voegen ze aan de strakke soundmix een groot deel roots-rock en blueselementen toe. Daarvoor is vooral Megan op haar lap-steel-gitaar verantwoordelijk. Haar vloeiende speelstijl doet denken aan zowel Duane Allman als Johnny Winter.

Daarmee zijn de beide hoekstenen van de Larkin Poe-sounds wel beschreven. Blues betreft ook roots-klanken. De gepassioneerde zang van Rebeca, die je bijna doet denken aan Etta James zorgt in combinatie met de virtuoze blues-solo’s van Megan voor een hoge herkenningswaarde, voor een eigen sound. Geen wonder, dat de zussen voor hun laatste album “Vernom & Faith” in de categorie “Best Contemporary Blues Album” voor een Grammy werden genomineerd.

In songs als de van americana-elementen voorziene “God Moves On The Water”, de meer rustige gospelsongs “Danger Angel” en “Ex-Con”, evenals de aangenaam klinkende country-rocksong “Tears Of Blue To Gold” vormen goede argumenten voor nog een nominatie. Nog een hoogtepunt plaatsen ze in het langzame, gereduceerde nummer “Back Down South” waarbij Tyler Bryant ondersteuning verleent.

Minder geslaagd, door teveel in één keer, pakt “Scorpion” uit. Een vermoeiende track, ook al omdat je je daarvoor met “Every Bird That Flies” bijna vier minuten lang kon ontspannen. In de southern-blues-rock-song laat Megan bovendien oosterse melodieën toe in haar spel en doet daarmee rechtstreeks denken aan Derek Trucks van de Tedeschi Trucks Band. Dat is geen wonder, want de twee performers hebben eenzelfde DNA en zitten muzikaal op dezelfde golflengte.

Samengevat: wie Larkin Poe nog niet was opgevallen, zou zeker “Self Made Man” eens moeten beluisteren: rootse blues-rock op het hoogste niveau.

Tracklist: