De wereld is uit zijn voegen geraakt. Corona. Overal crisis en protesten. En in Amerika woedt al geruime tijd een soort geloofsoorlog, die met politieke visies nog maar weinig van doen heeft. De gewelddadige dood van George Floyd en de Black-Lives-Matter-beweging heeft ook Nashville door elkaar geschud en heeft ertoe geleid dat twee van de meest succesvolle groepen hun naam omzetten om aan de nieuwe politieke correctheid te voldoen. Na Lady A., eerder Lady Antebellum breken nu tegelijkertijd de Dixie Chicks met hun nieuwe album “Gaslighter” hun betrekking met het oude zuiden van de USA en bedienen zich nu eenvoudig en duidelijk van de naam The Chicks. Muzikaal heeft de nieuwe bandnaam natuurlijk geen enkele uitwerking.
Het is ongelooflijk, dat Natalie Maines, Emily Burns Strayer en Martie Maguire 14 jaar de tijd hebben genomen voor hun nieuwe werk. 14 Jaar. Dat is in de snelle wereld van de muziekbusiness geen eeuwigheid meer, dat is een heel tijdperk. Over de redenen waarom de CD-pauze van de Chicks zolang moest duren, kun je alleen gissen: solo-interesses, privé verplichtingen, andere plannen. Of misschien hebben de 12-voudige Grammy-winnaressen gewoon een, in deze branche niet onbekende moeheid en lusteloosheid ondervonden. Wie het weet mag het zeggen. Vast staat evenwel, dat er om nieuwe, sterke songs te kunnen schrijven een hoop inspiratie en toewijding moet zijn en die kun je niet zomaar met een druk op de knop krijgen.
Nu was de inspiratie er klaarblijkelijk wel en ook de creativiteit en de wil om weer eens niet zo maar een nieuwe CD voor het pop-volk uit te brengen, maar de dames zijn een statement schuldig. Inclusief politieke aankondigingen natuurlijk. Meermaals werd het uitbrengen van hun achtste album uitgesteld. Eerst kwam corona, toen de Black-Lives-Matter-protesten en daarmee ook de nieuwe naam. Het is bijna een wonder, dat dit dozijn nieuwe songs het wereldlicht aanschouwt. Bovendien heeft de wereld nu dringend goede berichten nodig en “Gaslighter” is een goed bericht.
In juni twee jaar geleden is dit country-bluegrass-drietal al begonnen met het werk voor dit album. Eerst wilde de band een CD met coversongs opnemen, waarschijnlijk om in eerste instantie hun contractverplichtingen met Sony na te komen. Meer niet. Maar toen kwam de echtscheiding van Natalie Maines en plotseling had de toonaangevende Chick een duidelijk grotere behoefte zich te laten gelden.
Dat doet ze dan ook meteen in het openingsnummer en titeltrack. In de luchtig klinkende song trekt Maines, niet in overeenstemming met de vrolijke melodie, zelfs krachtig van leer. Ze heeft voorafgaand aan het uitkomen van de CD aangekondigd, dat ze op dit album haar mislukte huwelijk zou verwerken en zo gezegd, zo gedaan. Ze neemt bij de afrekening geen blad voor haar mond als het gaat om leugens, teleurstellingen en onvervulde wensen. Het volledige programma dus. Maar de song stijgt boven het privé-huishouden uit. Dat maakt de uitgebreide video m.b.t. deze song duidelijk: Natalie Maines is hier zittend in uniform te zien en haar Chick-zussen Emily Strayer en Martie Maguire leggen hun handen beschermend om haar schouders. Motto: wij staan achter je. Samen zingen ze met duidelijke woorden tegen de politieke aanstichters van deze wereld. Kortom: een sterk begin en tevens een typerende voor dit niet makkelijke damesteam uit Texas.
Maar The Chicks doen niet alleen mee voor spek en bonen. Het trio beschikt ook over een nagenoeg unieke songwriting- en performance-kwaliteit. Niemand anders, noch in Nashville of waar dan ook, brengt subtile banjo-sound en voor stadion geschikte rock-power onder één noemer. Voorbeelden hiervan zijn “My Best Friend’s Weddings” (weer een verwerking van het huwelijkstrauma) en het schitterende met violen, Fender-Rhodes (piano) en hymnische harmonieën uitgeruste “For Her”.
Wie zou willen, kan de twaalf songs in drie muzikale categorieën onderverdelen:de eerste tracks zijn in het aangekondigde country-pop vertolkt, in het middengedeelte wordt ’t met het boosaardige, politiek getinte, bijna denkend aan een techno-track “March March” en het complex gearrangeerde “Tights On My Boat” omvangrijk, experimenteel en enigszins bizar. En tot in de finale vinden Maines en haar medestrijdsters kennelijk innerlijke vrede, om tot rust en harmonie te komen.
Natuurlijk dekken de Chicks niet om die reden zo’n groot muzikaal terrein af, omdat ze het iedereen naar de zin willen maken. In geen geval. Je kunt de band van veel beschuldigen, maar zeker niet van hoogmoedswaanzin. Daarom schitteren songs, als het zachte, akoestisch vertolkte “Young Man”, “Hope It’s Something Good” of het laatste “Set Me Free” niet alleen door perfecte harmony-vocals, maar ook door bedachtzaamheid en diepgang. Dat de Chicks het album zo vredelievend afsluiten, zou ook een laatste vingerwijzing kunnen zijn: het leven gaat door! Geef nooit de hoop op!
Samengevat: je zou je twijfels kunnen hebben, of de Chicks de 14-jarige CD-pauze overleven. Na “Gaslighter” staat vast: ze zijn in de snedige country-pop en banjo-stadion-rock nog altijd maatgevend. Een meesterwerk!
Tracklist:
1. Gaslighter
2. Sleep At Night
3. Texas Man
4. Everybody Loves You
5. For Her
6. March March
7. My Best Friend’s Weddings
8. Tights On My Boat
9. Julianna Calm Down
10. Young Man
11. Hope It’s Something Good
12. Set Me Free
The Chicks: “Gaslighter”
Label: Monument (Sony)
Release datum: 17 juli 2020
