Album recensie: Taylor Swift – “Fearless (Taylor’s Version)”

Vermoedelijk is het puur toeval, dat haar in 2008 uitgekomen mega-hit-album “Fearless” heet. Maar, passender had de titel nauwelijks kunnen zijn, tenminste vanuit het huidige gezichtspunt en de achtergrond van de nu uitgebrachte nieuwe editie. Want achter het laconiek als “Fearless (Taylor’s Version)” genoemde album staat een geschiedenis, die eigenlijk maar weinig met muziek, maar zoveel temeer met muziek business van doen heeft.

Ten eerste gaat het om de vraag waarom ze dit doet. Wat is de reden deze mijlpaal in haar carrière nu opnieuw te willen plaatsen? Het antwoord zou in het kort kunnen zijn: omdat ze haar songs ook als haar eigendom beschouwt. Een korte terugblik: toen Taylor Swift dertien jaar geleden “Fearless” op de markt bracht, was ze achttien jaar oud en net bij Big Machine Records onder contract. Dit label bleef ze in totaal zes (hit)albums trouw. Na haar overgang naar Universal werd Big Machine Records aan een investeerder verkocht en sindsdien is Taylor fanatiek strijdend met deze nieuwe eigenaar over de eigendomsrechten van haar muziek. Duidelijk is, dat Swift de rechten bezit van de songs, de machtige investeerder is eigenaar van de mastertapes. Dat is nogal lastig en gecompliceerd.

Misschien herinnert de een of ander zich iets. Zo’n geval was er al vaker in de muziekgeschiedenis. Als laatste redmiddel bij dit pokerspel neemt de betreffende artiest(e) meestal het album opnieuw op om zo het oude label terug te pakken. Motto: zoals je mij dacht te pakken, pak ik jou. Naast de gunstige omstandigheid voor de artiesten, die de mastertapes nu meer onder controle te hebben, houdt zo’n recycling van oud materiaal zowel een artistieke kans alsmede een gevaar in: hoe doen de oude hits het na zo’n lange tijd? Passen de stem en sfeer nog wel bij de evergreens? Of is de artiest(e) in staat de meest bekende nummers een fris tintje te geven? Vragen op vragen, waarop Taylor Swift in dit geval met “Fearless (Taylor’s Version)” de antwoorden geeft.

Laten we echter vooraf bij de feiten blijven: “Fearless”, jaargang 2008, bevatte in de standaard-versie 13 nummers plus drie bonus-tracks; de uitgebreide ‘platina editie’ had zelfs 19 tracks te bieden. Zeer uitbundig! Een blik op “Fearless (Taylor’s Version)” maakt duidelijk, dat de meest invloedrijke zangeres van de wereld weet, wat ze haar fans schuldig is: met 26 nummers is de standaard-uitgave genereus voorzien en de DeLuxe-versie bevat met haar mega-hit “Love Story” nog een bonus-track. Je kunt nog meer massaliteit constateren, maar ook meer klasse? Qua klank zou er, zonder dat je een toon van “Fearless (Taylor’s Version)” hebt gehoord, iets veranderd kunnen zijn. Per slot van rekening zit nu bij de vernieuwde versie vooral Aaron Dessner en niet Nathan Chapman in de producer’s-stoel.

Dit laatste detail zou wel eens belangrijk kunnen zijn. Dessner wordt meer als alternatieve muzikant beschouwd, als hoogbegaafde sound-mixer, als grensoverschrijder, als creatieve hoogvlieger, die met zijn bands als The National, nogal geniaal de grens barrières van americana tot jazz neemt. Hij heeft zeker geen grote naam. Zijn persoonlijke discografie op Spotify geeft maar 153 followers aan, maar goed, waarom niet. Taylor Swift stond altijd al bekend om haar experimenten. Ze is inderdaad “Fearless” op dat gebied.

Ze kan het zich ook veroorloven. De “Swifties”, zoals haar fans over de hele wereld zich noemen, houden zonder meer onvoorwaardelijk van haar. Voor elke song, elke melodie en tekst. Daarom zullen ze ook “Fearless (Taylor’s Version)” omarmen. Volkomen terecht overigens, want ondanks de nieuwe opnames met een nieuw producententeam (Christopher Rowe en Taylor Swift behoren daar ook toe) blijven het door en door Taylor Swift-songs. Neem bijv. “Love Story”. Bij de eerste, in 2008 acht keer met platina bekroonde uitstekende single, bepaalt een elektrische gitaar de toonhoogte. In de remake is dit nu een ‘piepende’ banjo. Als de track in de buurt komt van het refrein, klinken beide versies nogal overweldigend. Sterk, vol emoties en vol overgave. Natuurlijk klinkt de nu 31-jarige Taylor thans wat anders dan de versie van een 18-jarige. Zeker niet minder (in werkelijkheid is de toonhoogte nu wat hoger), maar voller, rijper en zelfbewuster.

Dat kun je ook bewonderen in het verloop van de dubbel-cd. Taylor is in haar 13-jarige carrière niet alleen artistiek gegroeid. Ze is allang de belangrijkste en meest succesvolle zangeres en bovendien een prototype van crossover-acts. Haar “Fearless”-songs doen het gewoon overal: op het platteland, in de stad, bij country- en pop-fans, bij jong en oud. Wie de 19 songs achter elkaar van haar vroegere album hoort, eerst de 13 nummers van de standaard-uitvoering en daarna de 6 van de platina-versie, zou wel eens verbaasd kunnen zijn. Misschien wel opnieuw. Ze was pas achttien, toen ze wat vroegrijp “Fifteen” zong, “Hey Stephen” aanbad of, helemaal in country- en folk-roots vertolkt, van een “White Horse” droomde. Net als in 2008 staat Colbie Caillat haar ook nu weer als duet-partner terzijde. Toen net als nu: een grandioze song! Bij de nieuwe interpretatie van “Forever & Always” heeft ze voor de piano-versie voor de platinum-editie gekozen. Goede keus! Dit nummer heeft geen lawaaierig pop-arrangement nodig. Helemaal integendeel!

Over de andere “Fearless” tracks moet je niet te veel woorden vuilmaken. Die maken allang deel uit van de country-folklore. Maar hoe klinken de zeven nieuwe tracks? Is hier mogelijk een stilistische breuk te ontdekken? Duidelijk antwoord: geenszins. Dat is ook niet verwonderlijk want Taylor heeft voor haar nieuwe album niet gewoon nieuw materiaal van zichzelf opgenomen, maar songs, die ze schreef op haar 16^e tot 18^e jaar. Songs uit die levensfase dus. Dat hoor je en voel je. Meer verwonderlijk is het, dat een hoogwaardige song als “You All Over Me”, waarbij Maren Morris haar terzijde staat, niet van het toenmalige album komt. De ontroerende, zeer gereduceerde ballade hoort misschien zelfs wel tot de beste songs die Taylor Swift ooit heeft opgenomen.

Een ander duet plaatst nog een hoogtepunt op dit nieuwe album: “That’s When” met gastster Keith Urban. Hij twitterde eerder, dat hij door de producer was gevraagd, om zich bij haar band te voegen en dat de “Fearless” zangeres hem zou aanstaan. Hij heeft gretig met ja geantwoord en ging volledig uit zijn dak. “De sterren stonden gunstig, het was geweldig”. En gelijk heeft hij! Naast de beide duetten heeft ze nog euforische country-tracks op de meer dan een uur en zes minuten durende dubbel-cd achter de hand. Zoals: “We Were Happy”, “Mr. Perfectly Fine”, alsook met de meer doordachte nummers “Today Was A Fairytale” en “Don’t You”. Met het mierzoete “Bye Bye Baby” sluit ze dit album af.

Samengevat: ze bezit de songrechten en nu ook de mastertapes. Met – “Fearless (Taylor’s Version)” komt Taylor Swift haar belofte na, alle zes opgenomen albums van haar Big Machine labeltijd opnieuw op te nemen. Meer dan geslaagd!

Tracklist: