Album recensie: Rhonda Vincent – “Music Is What I See”

In februari van dit jaar was het zover. Daar kon de feestelijke ceremonie in de Grand Ole Opry plaats vinden om Rhonda Vincent in de illustere kring op te nemen. Voor de tweevoudige Grammy-winnares is daarmee een droom in vervulling gegaan, zoals ze in People-Magazine liet weten. “Ik ben ermee opgegroeid de “Opry” op de radio te horen”, zei ze, “ik kan het nog steeds niet geloven, dat ik nu een officieel “Grand Ole Opry”-lid ben.

Het standbeeld, dat ze als teken van deze speciale kring heeft gekregen, stond meteen bij de ingang van haar huis. “Zo zie ik het steeds weer en kan ik langzaam wennen aan de gedachte”. Op dezelfde dag kwam deze eer ook toe aan haar collega Dierks Bentley. Met hem heeft Rhonda het lied “Mama Tried” gezongen en met Brad Paisley was er nog een kleine TV-special. Ja, een beetje glamour hoort er wel bij. Zelfs voor een met beide benen op de grond staande bluegrass-artieste…

Deze onderscheiding is vermoedelijk het hoogtepunt in haar carrière. Dat is overigens een hele lange carrière: toen ze vijf jaar oud was speelde ze al in de familieband van de Vincents, de Sally Mountain Show- met drums, toen ze acht was leerde ze mandoline spelen en met 10 jaar kreeg ze ook nog vioolles. Sinds 1990 brengt de zus van Darrin Lee, de ene helft van Dailey & Vincent, solo-albums uit. Ieder werk kreeg zonder uitzondering eersteklas kritiek en een topplaats in de Charts van dit genre. Zo kun je er gerust vanuit gaan dat “Music Is What I See” een vooraanstaande plaats zal bereiken bij de besten van de bluegrass. Waarom ook niet, want met de twaalf nummers van haar nieuwe cd biedt ze opnieuw hoogwaardige en bovendien met gevoel opgenomen bluegrass- en roots-music-songs. Precies datgene, dat de fans van haar verwachten.

Rhonda leeft voor deze muziek en heeft die lief. Die is een deel van haar biografie, van haar DNA. Dat laat ze al horen bij de eerste maten van de swingende, sfeervolle song “What Ain’t To Be Just Might Happen”. Een fiddle klinkt vrolijk op, een contrabas zorgt voor de basis en na tien seconden komen er parelende mandolineloopjes bij. Zeer oorspronkelijk en rustiek, maar ook zeer virtuoos. Je waant je als luisteraar in een honky-tonk-gebouwtje ergens in Tennessee als na zo’n 10 seconden de kristalzuivere stem van de 58-jarige artieste klinkt. Wie niets heeft met roots-music zal zich misschien vervelen. Hij of zij, die voor de klinkende tradities uit Kentucky en de Smokey Mountains ontvankelijk is, zal de sound van dit kleine maar fijne ensemble glimlachend tevreden stellen. Ja, precies zo gaat dat met roots-music!

Vanzelfsprekend is het klankbereik van een bluegrass-formatie beperkt. Zonder drums, keyboard, elektrische gitaar en pedal-steel kun je niet iedere sound en stijl genereren. Dat is niet zo erg, al helemaal niet als Rhonda aan de slag gaat. Als meesterlijke virtuoze zangeres kan ze toch wat stijlsoorten te berde brengen, hetgeen ze al in de tweede song “False Hearted Love” tot uiting brengt. In deze country-blues- song of beter gezegd blues-country-song doet ze verhaal van oprechte liefde. Een groovende song, die de twaalf songs vermengt met ‘stoffig’ country-feeling.

De roots-music –kosmos kent natuurlijk ook nog andere kenmerken. Enige daarvan toont ze op dit album: goed klinkende vreedzame folk (titeltrack) , pure onvervalste country (“Slowly”), gospel (“Everybody Will Be Happy Over There”) en, dat hoort erbij, een snelle bluegrass waarbij Vincent & Co. hun vingers de vrije loop laten (“I’d Like To Be A Train”). Hoe vloeiend de grens tussen bluegrass en country is, toont ze in de wonderschone ballade “I’m Still Not Over You”. Een geweldige song en geweldig qua instrumentatie en zang.

In twee songs wordt Rhonda nostalgisch. Bij “I Ain’t Been Nowhere” denkt ze terug met ’doo-wop-koren’, melodieën om bij weg te kwijnen en hoogoplopende harmonieën aan de begintijd van de rock ‘n’ roll. Nog duidelijker wordt dit in de coverversie van de klassieker “Unchained Melody”. Aan deze in 1955 gecomponeerde track hebben zich hele volksstammen van vrouwelijk en mannelijke artiesten gewaagd (van Elvis tot Duane Eddy en Willie Nelson). Niemand echter heeft deze parel een dermate kostelijke dosis bluegrass meegegeven als Rhonda Vincent en haar begeleiders.

Samengevat: Rhonda Vincent schittert op haar nieuwe album “Music Is What I See” als competent virtuoze vertolkster van muziektradities. Bluegrass is daarbij slechts ėėn van meerdere stilistische uitgangspunten.

Tracklist: