Album recensie: Del McCoury Band – “…Almost Proud”

Bijna zou hij trots geweest zijn, deze Del McCoury met zijn beroemde band. Bijna? De bluegrass-pionier van jaartal 1939 heef ten slotte alle reden om trots te zijn. Ook op zijn nieuwe album “…Almost Proud”, waarop hij opnieuw zijn traditionele bluegrass virtuoos voltooit. Daarbij is aanwezig: Vince Gill.

Delano Floyd McCoury, zoals hij op zijn geboorte-akte heet, maakt niet zijn hele leven lang muziek. Nee, er moet ook een tijd geweest zijn, dat de uit Bakersville, North Carolina afkomstige singer/songwriter, gitarist en banjo-speler iets anders heeft gedaan dan Bluegrass verrijken. In ieder geval zegt zijn biografie, dat hij zijn eerste solo-album als 29-jarige heeft uitgebracht. Andere collega’s kwamen sneller op gang. Van de andere kant speelde hij als 24-jarige bij de koning van dit genre: Bill Monroe’s Blue Grass Boys, inclusief optredens in de Grand Ole Opry. Desondanks was dat niet genoeg. Vanaf het midden van de ’60-er jaren werkte hij als losse arbeider. Muziek was alleen nog een hobby.

Zo bleef dat tamelijk lang, tot hij in de ’80-er jaren met zijn zoons de Del McCoury Band oprichtte en optrad. Steeds vaker en beter en beter. Het aantal fans nam toe. Toch duurde het tot de band, waartoe ook zijn zoons Ronnie en Robbie behoren, doorbrak. Dat was in 1999 met het album “ The Mountain”. Ja, goed werk heeft tijd nodig. Maar eenmaal op de succeskoers bleef de gezinsonderneming ook voor de toekomst op het goede spoor. Tot en met heden ten dage. Tot de hoogtepunten van de band behoren twee gewonnen Grammy’s in 2006 en 2013 (in de categorie “Bluegrass Album Van het Jaar”), samenwerking met o.a. Steve Earle alsook prestigieuze optredens bij het Bonnaroo- en Hardly Strictly Bluegrass-Festival of in de David Letterman-show. De band heeft duidelijk een cultstatus. Dat blijkt ook uit de fantastische fans, de zogenaamde Del-Heads.

Deze gezworenen alsmede alle fans van bluegrass-muziek zullen blij zijn met dit album en terecht. Het album van de 83-jarige veteraan met zijn band heeft alles wat goede bluegrass, traditionele country en old-time-music kenmerkt: geweldig vakmanschap, gevoelvolle, altijd goed in het gehoor liggende melodieën en verhalen, die lonen door goed te luisteren. Natuurlijk zullen fans van de hedendaagse country-mainstream mogelijk problemen hebben met dit akoestische dozijn songs, want er ontbreken drums, dreunend gitaarspel en keyboards. Alleen zang, gitaar, banjo, fiddle, contrabas en hier en daar een honky-tonk-piano. Meer voert deze band niet op en meer hoeft ook niet.

Met de titeltrack begint dit vingervlugge familiecombo met hun bandcollega’s Alan Bartram op bas en Jason Carter op fiddle dit album. Een sfeervol, goed geoliede in vlot tempo vertolkte bluegrass-track, die al bij de eerste tonen het hoge muzikale niveau van de band toont. In het daaraanvolgende “Love Don’t Live Here Anymore” laat de formatie zien dat die ook goed thuis is in roots-country: een geweldige en (zoals het hoort voor een country-ballade) een zoetsappig-kitscherige song, waarbij de veteraan toont, dat hij op hoge leeftijd nog behoort tot de echte knuffelbeer en daarbij zelfs aan George Jones doet denken. Respect! In country-stijl blijft de band ook in de volgende song: het wat vlottere maar net zo emotioneel geladen “Rainbow Of My Dreams”.

Vanzelfsprekend lijken alle songs ergens op elkaar. Waarom ook niet? In deze samenstelling van de band en dit concept is de muzikale radius gelimiteerd. Maar dat geldt voor zo goed als alle genres, neem alleen maar de blues. Deze muziek is helemaal niet gecreëerd om erg kritisch te analyseren. Het is good-time-music. Muziek, die, hoewel die vaak genoeg de thema’s van de arbeidersklasse behandelt, de zorgen voor een poosje laat verdwijnen en het leven wat verlicht. Vooral, als het bij “Running Wild” in hoog tempo verder gaat, of als gast-pianist Josh Shilling bij “Once Again” een bluesachtige honky tonk vertolkt. Of als het bijna op een popachtige ragtime-manier bij “Other Shore” naar iets nieuws voert.

Voor de grootste entertainments waarde zorgt echter wel “Honky Tonk Nights”. Van de ene kant, omdat deze temperamentvolle song je laat genieten van het leven, van de andere kant, omdat Vince Gill niet naliet hieraan mee te werken. Dat de man bluegrass in zijn DNA heeft, weet je sowieso allang. Samen met de oude meester Del McCoury komen ze tot een topvorm.

Samengevat: bluegrass en country-roots voltooid. The Del McCoury Band meldt zich na een meerjarige cd-pauze met – “…Almost Proud” weer briljant. Vince Gill was erbij.

Tracklist: