Album recensie: Chase Rice – “I Hate Cowboys & All Dogs Go To Hell”

Chase Rice, slim kernachtig prototype van de goedgemutste, misschien wat oppervlakkige country-star slaat met zijn album “I Hate Cowboys & All Dogs Go To Hell” een nieuwe weg in. Hij gaat dieper in op onderwerpen, gaat tot op de bodem en toont zich als sensibele en melancholische zanger. Bovendien, dat zegt de titel van dit album, een verbazingwekkend stuk ironie.

Dat het persoonlijk is, maakt de cover-foto duidelijk. Die toont zijn inmiddels overleden vader, een cowboy als uit een fotoboek: geruit hemd, stetson, een vest en twee blikjes bier in zijn handen. In de liner-notes schrijft Chase Rice, dat zijn vader zijn held was en is en hij zou deze foto zeker niet gebruiken, als hij er niet zeker van zou zijn, dat ‘daddy’ trots zou zijn op deze CD van zijn spruit.

Hij zou er in ieder geval alle reden toe hebben, want op dit album heeft Rice jr. zich weer hervonden. Verbazingwekkend openlijk vertelt hij zowel in de liner-notes als in de songs hoe zijn carrière en zijn leven de laatste jaren verliepen. Hoe hij naar Nashville ging om met Tyler Hubbard en Brian Kelley, het tweetal van Florida Georgia Line (FGL) een eenheid vormde, hoe hij samen met hen in een ‘whisky-sfeertje’ de FGL-hit “Cruise” schreef, hoe zijn eigen carrière langzaam op gang kwam en daarbij steeds meer probeerde een imago op te bouwen en zichzelf niet meer was. “In mijn dagelijkse leven was een leegte en ik verbruikte mijn creativiteit aan een poging iemand te zijn, die ik niet ben”.

Toen kwam COVID-19. Voor velen eindigde de pandemie verschrikkelijk. Voor Chase was het, zegt hij, een zegen. “I.p.v. angstig te zijn, leefde ik met geloof. Ik omarmde de stilte en dook weg in eenzaamheid en mijn creativiteit was authentiek en voelde echt aan. ‘Morgens bij de koffie en ’s avonds bij een biertje, nam hij zijn gitaar ter hand. “Ik keek naar de zon op- en ondergang. Ik ging daarheen, waar mijn hart me toe leidde. En voor de eerste keer in mijn leven als volwassene voelde ik me niet gebonden aan een imago en dat was bevrijdend”.

Deze voorgeschiedenis is belangrijk voor dit album. Pas dan begrijp je, waarom het klinkt zoals het klinkt. Je snapt dan ook, waarom deze Chase Rise een ander iemand is dan hij die in 2014 met het album “Ignite The Night” de country-wereld veroverde. Een mindere artiest is deze nieuwe versie van hem zeker niet. Integendeel. Hoewel de 37-jarige uit Asheville, North Carolina, niet van stijl verandert, stralen de 13 nieuwe tracks een heel andere atmosfeer en diepgang uit.

Dat blijkt al in het openingsnummer “Walk That Easy”. Een erg sterke song, die gelijktijdig traditioneel en modern is. Een track met veel positieve boodschappen en overgoten met veel levenservaring. Zo’n drie à vier jaar terug, zou je bij deze nogal filosofische tekst misschien je voorhoofd hebben gefronst en het niet helemaal van hem geloofd hebben. Vandaag de dag is dat anders. Nu geloof je elk woord van hem.

Dat betekent echter niet, dat je alles meteen letterlijk moet nemen. Kijk maar naar de titel van dit album en de ironie. De tweede track van de CD “All Dogs Go To Hell” (en daarmee dus een halve titeltrack) vertelt een vertrouwd verhaal: hij mist degene die is heengegaan niet, hij houdt ook niet van koud bier en pickups, football interesseert hem niet en hij heeft een hekel aan honden. Duidelijk, dat snappen we. Dit keurige zelfbedrog-verhaal heeft hij omkleed met mooie folk en zoals ook de andere tracks op dit album, geweldig en met passie geïnterpreteerd. Dat gaat vooral ook op voor “Bench Seat”, waarbij opnieuw een hond een rol speelt. Die heeft, volgens overlevering, een tot zelfmoord besloten vriend van Chase zijn leven gered, alleen omdat hij hem met zijn trouwe ogen heeft aangekeken. Zowel mierzoet als tragisch.

Langzame en introverte momenten staan centraal op dit album. Songs zoals het wonderschone levenslied “Life Part Of Livin’”, het met het meedogenloze melancholieke “I Walk Alone”, dat doet denken aan de grote Gordon Lightfoot, of het terughoudend rockende met southern-rock-elementen overgoten “Goodnight Nancy” met Boy Named Banjo. Ze tonen aan, dat Chase een fantastische storyteller is. Voordat hij met de hymnische ode aan de cowboys (zijn bewondering voor dit soort mensen is niet te missen) “I Hate Cowboys” zijn tot nu toe beste album afsluit, brengt hij nog een paar wat hardere, in country rock en americana vertolkte tracks: het solide, maar ook wat middelmatige “Bad Day To Be A Cold Beer”, de mystiek gebrachte rockende americana-track “Oklahoma” met Read Southall Band en “Sorry Momma” dat hij in retro R & B vertolkt en aan de vroege Rolling Stones doet denken.

Samengevat: een comeback en een nieuw voorteken. Met “I Hate Cowboys & All Dogs Go To Hell” toont Chase Rice zich als gerijpte zanger en storyteller. Zijn meest persoonlijke, zijn beste album.

Tracklist: